Marianna Tarasova in De Munt

Gisteren zou er een Shostakovitch-marathon beginnen in de Munt en het Conservatorium. De zangers van het Mariinsky zouden heel het liedoeuvre van deze jarige componist vertolken, gespreid over drie liedrecitals. Maar omdat Larissa Gergieva, die hen aan de piano zou begeleiden, ziek was, werd de hele reeks geannuleerd. De Munt heeft echter wel een vervanging gevonden in de Russische mezzo Marianna Tarasova en de pianist Peter Laul.

Ze brachten ook een volledig Shostakovitch-programma, alhoewel niet alleen liederen. Ongeveer een derde van het recital werd opgeofferd aan de 24 preludes (Opus 34), die in twee delen - voor en na de pauze - gespeeld werden door Peter Laul.

Marianna Tarasova was voor mij geen echt bekende naam, alhoewel ze wel blijkt voor te komen in mijn CD-verzameling op de Sadko-opname met Gergiev. Je zou haar stem met een beetje fantasie kunnen omschrijven als een typisch Russische stem, alhoewel ze niet de romigheid heeft van een Borodina. Vooral haar verbluffende technische beheersing valt op, die ze volledig ten dienste stelt van de interpretatie van de liederen. De stem is niet echt mooi te noemen, maar het is wel het soort stem en timbre dat ik graag hoor... met een overweldigend kleurenpalet, veel "beet" en slagkracht , maar een stem die ook teruggebracht kan worden tot subtiele pianissimo's.

Interpretatief volgt ze de expressieve richting die ook door iemand als Leiferkus bewandeld wordt. De sfeer en emotie van elk lied wordt op een duidelijke manier naar voor gebracht. En dan doet het er niet toe of ze dramatische liederen als het "Lied van Cordelia" uit King Lear zingt of de meer vertellende fabels naar Krylov (Opus 4). Het zijn dit soort recitals waarna ik telkens spijt heb dat ik geen Russisch ken. En aangezien het een vervangprogramma was, kregen we van de Munt enkel het lijstje van de liederen zonder verdere duiding of vertalingen van de gedichten.

Een ander spijtige zaak was dat ik geen microfoons kon ontdekken, waardoor dit recital blijkbaar niet uitgezonden gaat worden door klara of Musiq3. Vooral voor de laatste liederreeks, "Zes Romances" (opus 143), is dat betreurenswaardig. Het zijn intense liederen op gedichten van de Russische dichteres Tsvetaeva. Het is een laat werk dat in 1973 gecomponeerd werd. Aanvankelijk klinkt het "modern", maar snel wordt duidelijk waarom het in de Fayard-liedergids omschreven wordt als melodieuze dodecafonie. Tarasova toont daarbij het volledig scala van emoties en vocale mogelijkheden waarover ze beschikt, met een aantal aangrijpende momenten, zoals de "Dialoog tussen Hamlet en zijn geweten" of "Nee, zo sloeg de tamboer", wat handelt over de begrafenis van Pushkin.

Na het officieel deel kwam nog één bisnummer. Ze kondigde het niet aan, maar ik zou het kunnen omschrijven als een hartverscheurend wiegenlied... een schitterende liedzangeres.

Publicatie: zaterdag 28 oktober 2006 om 10:06
Rubriek: Liedrecital