Siegfried in de Munt

De Castellucci-Ring is halverwege op een zijspoor terechtgekomen. Naar verluidt, waren zijn ideeën te duur, en dus werd Pierre Audi, inclusief een volledig nieuw artistiek team, opgetrommeld om de cyclus te vervolledigen.

Siegfried (foto © Monika Rittershaus)

Op korte termijn Siegfried en Götterdämmerung overnemen, is ongetwijfeld geen sinecure. Maar Audi kan natuurlijk betrouwen op zijn ervaring toen hij in Amsterdam Wagners cyclus geënsceneerd heeft. In het scènebeeld plaats hij weer een centraal object - herinner bijvoorbeeld ook de Pelléas-vaas - dat nu een soort prop goudpapier is, ongetwijfeld een verwijzing naar de goudschat die Fafner bewaakt. In het tweede bedrijf transformeert deze sculptuur zich, dankzij een ingenieuze belichting, in een vuurspuwende draak met venijnig oplichtende ogen... een van de meest overtuigende draken die ik al gezien heb in deze opera.

Een lange roestkleurige wand stelt de smidse van Mime voor waar Siegfried Nothung smeedt. Op het moment dat Wotan als Wanderer opduikt, hangt ook een grote lichtgevende speer boven het podium... tot die in het laatste bedrijf door Siegfried in twee gehakt wordt. Een goede personenregie in het eerste bedrijf zorgt voor een klassieke tekening van Alberich. De jeugd van Siegfried komt tot uiting met wat rekwisieten, zoals een speelgoedkeukentje (waar Mime zijn gifdrank brouwt) of knuffeldieren. In het tweede bedrijf schetst Audi Wotan en Alberich als een tweeling, in navolging van de "Lichtalben" en "Schwarzalben" zoals de Wanderer hen omschrijft in de raadselscène met Mime. In het derde bedrijf komen we in een nieuwe wereld terecht, licht en glanzend, waar Brünnhilde oprijst uit de grond om gewekt te worden.

De Siegfried-Brünnhilde lijkt minder een uitdaging voor Ingela Brimberg dan de Walküre-Brünnhilde. Gábor Bretz brengt al iets meer variatie in zijn Wotan-vertolking dan in de twee vorige delen. Peter Hoare botst als Mime af en toe wel tegen vocale limieten, maar in dit soort rollen komt het meer aan op expressie dan op klankschoonheid... en zijn expressieve mogelijkheden kennen nauwelijks grenzen. Liv Redpath is een mooie en frisse Waldvogel, al zien we haar niet veel... op scène wordt ze vervangen door een kind-figurant in een schattig, rond en pluizig vogelpakje, die uitbeeldt welk effect Mimes gedachten op Siegfried zouden kunnen hebben. Magnus Vigilius was zowel scenisch als vocaal een heel overtuigende jonge Siegfried, die ook kan ontroeren - "So starb meine Mutter an mir" - en na vier uur zingen amper vermoeiingsverschijnselen vertoonde. Alain Altinoglu werd zoals gewoonlijk weer ruimschoots bejubeld telkens hij de orkestbak betrad...

Publicatie: donderdag 19 september 2024 om 16:56
Rubriek: Opera