Mitridate in het Théâtre des Galeries

De reguliere operaseizoenen lopen op hun einde, en dus is het weer tijd voor de festivals. De Midsummer Mozartiade is traditioneel het eerste operafestival. Dit jaar voeren ze Mitridate op, weer in het Théâtre des Galeries.

Aspasia, Mitridate (foto © Hugo Segers)

In tijden dat er een oorlog woedt rondom de Krim (waar deze opera zich afspeelt) ligt het voor de hand dat de regisseur Eric Gobin voluit de militaire kaart trekt... net zoals Robert Carsen trouwens in de Munt gedaan heeft. Kunstwerken staan ingepakt in houten dozen, een paar stoelen en legerkisten vormen de rest van het decor. Dit jeugdwerk met zijn eindeloze stroom da capo-aria's, een paar duetten en zonder koor is ongetwijfeld niet de gemakkelijkste opera om er scenisch iets boeiends mee te doen. Gobin bedenkt wel een relatie tussen Farnace en Marzio, geeft elk personage een eigen karakter, maar na de zoveelste aria lijkt de inspiratie wel op te zijn.

Op muzikaal vlak is Mitridate vooral een inkijk in wat er nog zou komen. Met een hoop castraten, een tenor en hoge vrouwenstemmen is de vocale textuur nogal monotoon. Meestal worden de twee castraatpartijen van de twee broers, Sifare en Farnace, door een contratenor en een sopraan bezet. In deze productie worden de rollen gezongen door de contratenor Pieter De Praetere en sopranist Dennis Orellana. De Praetere heeft het soort timbre dat me persoonlijk niet ligt, maar met zijn expressieve inleving kan hij wel overtuigen als slechterik-van-dienst. Orellana heeft een zoetere stem, best wel indrukwekkend ruim, maar de hoogste sopraannoten komen er niet echt mooi uit.

De twee vrouwenrollen werden bezet met zangeressen die we al eerder gehoord hebben bij de Mozartiade. Gianna Cañete Gallo zingt een doorleefde Aspasia met een lichte sopraan, die wat substantie verliest als ze piano zingt, maar wel met degelijke coloraturen. Dorine Mortelmans is een mooie Ismene, vastberaden in haar liefde voor Farnace. De titelrol tenslotte werd gezongen door Stefan Sbonnik. Hij beschikt over een stevige tenor met haperende registerwisselingen. Hij zingt nogal behoedzaam, waardoor de grote lijn te vaak verloren gaat.

De Mozartiade heeft nu acht van de pakweg twintig Mozartopera's gedaan. Er blijven nog wel een paar grote opera's over ("Idomeneo" bijvoorbeeld) en een reeks kortere eenakters waarvan er misschien een paar gecombineerd zouden kunnen worden tot één voorstelling. Maar desalniettemin hernemen ze volgend jaar hun productie van Cosi fan tutte, weliswaar met een grotendeels nieuwe bezetting.

Publicatie: zaterdag 22 juni 2024 om 14:55
Rubriek: Opera