Adriana Lecouvreur in Parijs

Het is amper een jaar geleden dat ik Adriana Lecouvreur voor de eerste keer live meemaakte - in Luik - of er passeert alweer een productie van Cilea's opera in de Bastille.

Adriana, Maurizio (foto © Sébastien Mathé)

Ze hernemen de relatief oude productie van David McVicar, die in 2010 het licht zag in Covent Garden en sindsdien de wereld rondgereisd heeft... Wenen, Barcelona, San Francisco en dus ook Parijs. Het is een heel mooie en traditionele enscenering, die voor een keer nog eens in de correcte tijd gesitueerd werd - Charles Edwards lijkt de 18de eeuwse Comédie Française wel nagebouwd te hebbben - in historisch correcte kostuums.

Vorige maand was Anna Netrebko de diva van dienst. Maar ik hoorde gisteren de "tweede" bezetting met een overweldigende Anna Pirozzi in de titelrol. We hebben haar ooit als Manon Lescaut in Luik gehoord en haar stem is nog altijd fenomenaal. Ze vult moeiteloos de gigantische zaal van de Bastille, zelfs als ze pianissimo zingt, en combineert dat met een schitterende tekstvertolking: bescheiden in "Io son l'umile ancella", ontroerend in haar sterfscène, passioneel en verbeten in haar confrontatie met de Prinses van Bouillon met een "Fuggita! vile!" om kippenvel van te krijgen. Met Clémentine Margaine heeft ze een uitstekende Prinses die goed weerwerk biedt. Haar donkere en dramatische mezzo projecteert even goed, al verdwijnen de laagste noten soms in het orkest.

Tussen al dit vrouwelijk geweld dreigt Giorgio Berrugi lichtjes vermalen te worden. Hij zingt Maurizio weliswaar met een elegante en smeuïge tenor, maar ik zou soms wat meer squillo willen, bijvoorbeeld in de liefdesaria "La dolcissima effigie". Anderzijds past die elegantie wel goed in "L'anima ho stanca", of het slotduet met Adriana. "Il russo Mèncikoff" viel daarentegen wat licht uit. Ambrogio Maestri was tenslotte een sympathieke Michonnet met een opvallend stralende hoogte, maar ook teder in zijn geheime liefde voor Adriana.

Publicatie: maandag 5 februari 2024 om 07:37
Rubriek: Opera