Alzira in Luik

Het is zover... de conceptualisering heeft ook het operahuis aan de Maas bereikt. Verdi's vroege opera Alzira was het slachtoffer.

Alzira, Zamoro (foto © ORW)

In een onsamenhangend artikel in het programmaboekje probeert de regisseur Jean Pierre Gamarra zijn "concept" toe te lichten. De opera gaat niet over de liefdesdriehoek tussen Alzira, Zamoro en Gusmano tegen de achtergrond van de 16de eeuwse Spaanse bezetting van Peru. Alzira is de verpersoonlijking van de aanslag op de integriteit van de Peruviaanse aarde door de Spaanse kolonisten. Ik vind zijn uitleg weinig overtuigend, net zoals zijn enscenering.

Dat "concept" wordt door de decorontwerper Lorenzo Albani zichtbaar gemaakt door een lapje grond met triestige, verdorde grasstengels met daarrond een gordijn van kettingen. En om het helemaal "hedendaags" en "relevant" te maken, worden op een bepaald moment getuigenissen van Inca's door de luidsprekers gestuurd. Met de nieuwe Luikse intendant lijkt de tijd voorbij dat een Verdi-opera er ook als een Verdi-opera uitziet...

Van al de opera's uit Verdi's "anni di galera" wordt Alzira misschien wel het minst vaak opgevoerd. Ik heb hem zelf nog maar één keer eerder kunnen zien, tijdens het festival van Buxton. Het is tevens Verdi's kortste opera. En alhoewel deze opera niet de psychologische diepgang heeft van andere opera's, bevat het wel voldoende vocale opwinding om een Verdiaan te laten genieten.

Op dat vlak werd er in Luik nog niet bespaard... Giovanni Meoni hebben we al vaker gehoord in de grote Verdi-baritonrollen. Hij is een prachtige Gusmano met perfect stijlgevoel, lyrisch in het eerste bedrijf als hij in "Eterna la memoria" aan Alzira denkt, strijdvaardig in de cabaletta "Quanto un mortal può chiedere". Een paar forte noten klonken wel wat geforceerd.

Luciano Ganci is een Zamoro die van zijn hoge tenornoten houdt en daar graag mee uitpakt in de cabaletta's. Hij heeft bakken squillo, het is niet allemaal even subtiel - al begint hij "Irne lungi ancor dovrei" wel mezza voce - maar opwindend is het wel. Francesca Dotto is tenslotte een degelijke Alzira met een stalen stem die vlotjes door elk orkestvolume snijdt. Haar coloratuurwerk in "Nell'astro che più fulgido" was soms wel wat stroef.

Publicatie: woensdag 30 november 2022 om 16:38
Rubriek: Opera