Alzira in Buxton

Er zijn nog een paar opera's van Verdi die ik nog niet live gezien heb. Gisteren heb ik Alzira van dat lijstje kunnen schrappen. Het was ook het doorslaggevend argument om voor de eerste keer naar het Buxton Festival te gaan.

Zamoro, Alzira (foto © Richard Hubert Smith)

Alzira behoort tot de vroege Verdi-opera's (première in 1845 in Napels) en dan vraag ik me altijd af waarom deze opera zo goed als nooit opgevoerd wordt in tegenstelling tot bijvoorbeeld Attila of I due Foscari. Er zitten wel geen koren in van het kaliber van het Slavenkoor of "Patria oppressa", alhoewel Verdi perfect een Inca-koor zou kunnen gecomponeerd hebben tegen de overheersing van de Spaanse kolonisten in Peru.

Het was de eerste keer dat Verdi samenwerkte met Cammarano, die dat kolonialistisch aspect uit de tragedie van Voltaire grotendeels genegeerd heeft. Het is enkel een aanleiding voor een rechttoe rechtaan liefdesdriehoek tussen de Spaanse gouverneur Gusmano (de bariton), de Peruviaanse Alzira (de sopraan) en haar geliefde Zamoro (de tenor). Het is een opera die aanvoelt als een prototype voor Il trovatore. Cammarano was ook de librettist van Lucia di Lammermoor en ook voor Alzira schijft hij een sextet. Voor de rest is het op en top Verdi met emotievolle cavatina's, opwindende cabaletta's, een korte vader-dochter-scène (tussen Alzira en haar vader Ataliba) en zelfs een vader-zoon-scène (tussen Gusmano en zijn vader Alvaro).

Het is een opera die letterlijk voorbijvliegt: met amper anderhalf uur muziek is het Verdi's kortste opera. Ik weet niet of ze Alzira ooit in België opgevoerd hebben; maar naar verluidt, was deze enscenering van Elijah Moshinsky de eerste scenische productie in Groot-Brittanië.

Ovando, Gusmano, Alvaro (foto © Richard Hubert Smith)

De opera begint met de proloog "Il prigioniero" (net zoals in Nabucco, Ernani en zelfs Il trovatore heeft elk bedrijf een titel) en het is eigenlijk één grote tenor-scène... van het type dat het bloed van elke Verdiaan sneller laat stromen. Jung Soo Yun zingt "Un Inca, eccesso orribile" met de nodige spinto-heroiek. Na de cabaletta "Risorto fra le tenebre" gaat het dak de eerste keer eraf. Halverwege het tweede bedrijf doet hij dat nog eens over: de cabaletta "Non di codarde lagrime" is een voorloper van "Di quella pira", inclusief een geïnterpoleerde hoge do (of zo).

In de eerste scène van het eerste bedrijf "Vita per vita" maakt Gusmano zijn opwachting, ook met een cavatina en cabeletta. James Cleverton heeft nog niet helemaal de donkere stem van een Verdi-bariton, maar zijn hoge noten klinken fantastisch al ziet het er wat onorthodox uit. Hij is ook uitstekend in de gevoeligere scènes, en dan vooral zijn grote sterfscène waarin hij Zamoro vergeeft.

Alzira maakt haar grote entrée in de tweede scène met haar droomvertelling "Da Gusman sul fragil barca". Kate Ladner haalt spijtig genoeg niet het niveau van de twee andere protagonisten. Ze zingt met een stalen stem, die niet altijd even mooi klinkt. Zeker deze cavatina mag met een meer lyrische expressie gezongen worden, haar coloratuurwerk in de cabaletta "Nell'astro che più fulgido" was wel redelijk goed. In het tweede bedrijf was ze overtuigender.

Alzira, Gusmano, Zamoro

Tijdens het Buxton Festival is er de mogelijkheid om de opera een tweede keer te horen in de reeks "Scenes of an opera". Zangers die in de opera kleinere rolletjes zingen of leden uit het koor dienen als backup voor de grotere rollen. Zeker voor een opera als Alzira is dat geen overbodige luxe: ik betwijfel of er bijvoorbeeld veel spinto-tenors rondlopen die Zamoro in hun repertoire hebben.

Deze zangers gaven eerder deze week een ingekorte versie van ongeveer een uur in de "Spiegeltent", opgebouwd in de Pavillion Gardens (het park dat grenst aan het operahuis). Zo kregen we Helen Bailey (Zuma) te horen als een degelijke Alzira, Luke Sinclair (Otumbo) als een zeer goede Zamoro en was Steven Griffin een wat weke Gusmano. Ze werden aan de piano begeleid door Philip Voldman.

Publicatie: zaterdag 21 juli 2018 om 09:24
Rubriek: Opera