Lakmé in Luik

Het bekende "Bloemenduet" haalt elk jaar vlotjes de Klara Top 100, maar Délibes' Lakmé wordt al decennialang genegeerd in onze operahuizen. De Waalse Opéra brengt daar op overtuigende wijze verandering in... eindelijk.

Ghandi, Lakmé, Gérald (foto © )

Davide Garattini Raimondi, die eerder in Luik ook Norma geregisseerd heeft, brengt een heel klassieke enscenering waarvan de handeling zich zowaar in de 19de eeuw en in India afspeelt. In het eerste bedrijf baadt de scène in zonnig oranje-geel licht. De marktscène van het tweede bedrijf, inclusief een schaduwenballet, wordt bevolkt met een kleurrijk uitgedost koor. Maar hij kan zich toch niet bedwingen om het derde bedrijf te verplaatsen naar een Brits-koloniale club in plaats van Lakmés bamboehutje. Het ziet er wel mooi uit, maar de ongerijmdheden stapelen zich op in dit bedrijf.

De personenregie blijft vrij beperkt. Zelfs Géralds eerste aria wordt statisch aan de rand van het podium gezongen, terwijl daar toch wat actie in mogelijk is. Raimondi voegt ook een Gandhi-figurant toe. Regelmatig worden zijn aforismen boven de scène geprojecteerd. Het is op zich overbodig, maar zijn geweldloos verzet contrasteert wel goed met het karakter van Nilakantha die één brok wraakzucht en woede is. Lionel Lhote kan zich daarin uitleven, maar hij ontroert ook als liefhebbende vader met zijn "Lakmé, ton doux regard se voile".

De titelrol werd vertolkt door Jodie Devos. Meteen vanaf de eerste noten van het gebed "Blanche Dourga" zweven de noten piano door de zaal. De coloraturen krijgen betekenis. Zo hoor je in de vocalise voorafgaand aan de Klokjesaria wat verzet en treurnis, hopende dat Gérald niet afkomt op haar gezang. De Klokjesaria zelf werd mooi uitgevoerd, al liggen de hoogste noten net buiten haar bereik en worden slechts extreem kort aangestipt. Philippe Talbot zingt een verdienstelijke Gérald. De bovenste helft van zijn stem klinkt goed, maar het lager register heeft wat minder substantie, waardoor hij soms wat klein uitvalt... zeker in de duetten met Jodie Devos.

Het is sowieso een genot om een volledig Franstalige bezetting te horen in deze opera. Ook in de kleinere rollen wordt uitstekend gezongen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de presente vertolking van Frédéric door Pierre Doyen of de humoristische inkleuring van Mistress Bentson door Sarah Laulan. Frédéric Chaslin dirigeert subtiel als het moet en haalt de grote beweging boven als het kan. Voor de liefhebbers van het Franse repertoire is dit een essentiële opera die - afgezien van het orïetaals coloriet - me soms deed denken aan Massenets Werther. Sterk aanbevolen.

Publicatie: woensdag 21 september 2022 om 17:41
Rubriek: Opera