Een Lieder-Cosi in Leeds*

In 1980 - ten tijde van "The Songmakers' Almanac" - heeft Graham Johnson een programma bedacht met als titel "If Fiordiligi and Dorabella had been Lieder singers". De Napolitaanse zusjes waren toen nog Felicity Lott en Ann Murray. Voor het Leeds Lieder Festival heeft hij dit programma nog eens afgestoft voor een trio jonge zangers.

Wie al eerder zo'n creatie van Graham Johnson meegemaakt heeft, weet wat je kan verwachten: een dramaturgische eenheid in verschillende bedrijven met allerlei liederen, een occasioneel uitstapje naar musical, opera of music hall, waaruit Johnsons ongeëvenaarde repertoirekennis en inventiviteit blijkt.

De rode draad was in dit geval uiteraard Mozarts Cosi fan tutte. Hij begon met een fragmentje uit de ouverture, waarna William Thomas - de jonge bas die tijdens de meest recente Oxford Lieder het voorprogramma van Connolly gezongen heeft - naadloos overging in Cole Porters Where is the life that late I led?. Hij komt nog regelmatig tussen als Don Alfonso, maar mag ook een paar liederen zingen. Wolfs Herz, verzage nicht geschwind past met zijn terugkerende "Weil die Weiber sind" perfect in het latere hoofdstuk "Weakening", al klinkt dit lied wat zwaar uit een keel van een diepe bas.

Maar het gros van de muziek was voor Soraya Mafi alias Fiordiligi, en de fenomenale Ema Nikolovska alias Dorabella. In het deel "Sisters in Love" begonnen ze met Ah guarda, sorella als een dubbele Bildniss-aria, gevolgd door twee Flott-Murray-klassiekers: Irving Berlins Sisters en Brahms' Die Schwestern. Alles is nog luchtig.

Als het "Bella Vita Militar" weerklinkt, schakelt Johnsons brein naar Hugo Wolf en het "Italienisches Liederbuch": Mafi zingt een ontroerend afscheidslied Mir ward gesagt en Nikolovska het voor de hand liggende Ihr jungen Leute. Verder was het ronduit geniaal én hilarisch om If he can fight like he can love van ene George W Meyer en Sister Susie van Hermann E Darewski, nadat de twee zangeressen het eerst solo gezongen te hebben, de twee liederen als duet - jawel tegelijkertijd - te zingen. En het werkt nog ook.

Net zoals in Mozarts opera wordt het nadien iets serieuzer met Thomas' cynische vertolking van Wolfs Trau' nicht der Liebe. In "Capitulation and Abandon" komt met What can we poor females do? nog een klassieker. Voor "Reconciliation" gaan we terug naar het "Italienisches Liederbuch", waarin Johnson heel passend Nun lass uns Frieden schliessen en Wir haben beide lange Zeit geschwiegen vond. Dit zeer onderhoudende recital werd afgesloten met - hoe kan het ook anders - het beroemde trio Soave sia il vento.

Publicatie: maandag 21 juni 2021 om 20:20
Rubriek: Liedrecital