Elizabeth Llewellyn in Wigmore Hall*

De Britse sopraan Elizabeth Llewellyn is een nieuwe naam voor mij. Vandaag zong ze een liedrecital in Wigmore Hall met Simon Lepper aan de piano.

Llewellyn heeft rollen als Tosca, Aida of Manon Lescaut op haar palmares. Met haar grote stem en stevige diepte kan ik haar perfect in dit repertoire voorstellen. Maar als liedzangeres kon ze me niet echt overtuigen. Zo is een te geprononceerd vibrato hoorbaar, maar dat kan soms ook aan de interventie van de microfoons liggen.

Ze bracht een klassiek programma met liederen van rond 1900 met aan het begin Strauss, en op het einde Mahler. Het was één uitgerekte geeuw van slaapverwekkendheid. Er zat weinig charme in Einerlei, en Ständchen werd weggezongen met een onnatuurlijke tekstvoering. Er is op zich niks mis met legato zingen - in tegendeel - maar bij haar is het zo overdreven dat alle textuur uit de tekst verdwijnt. Ze heeft uiteraard geen problemen met de forte-passages in Um Mitternacht, maar ik mis de emotie... zeker in een lied als Ich bin der Welt abhanden gekommen dat me anders ogenblikkelijk kippenvel geeft.

Tussen deze Duitse liederen brachten ze Six Sorrow Songs van Samuel Coleridge-Taylor, zes liederen die uit dezelfde periode van de Rückert-liederen stammen. Deze liederen waren me totaal onbekend, maar ze lieten op zich wel een positieve indruk achter. Misschien moet ik die nog eens proberen te horen met een echte liedzangeres. Het enige bisnummer Big Lady Moon was ook van de hand van deze Britse componist.

Publicatie: woensdag 23 september 2020 om 18:24
Rubriek: Liedrecital