Sarah Connolly in Wigmore Hall*

Vandaag stond in Wigmore Hall een middagrecital op het programma dat, net zoals al hun andere recitals, ook weer live gestreamd werd. Op het podium stonden de Britse mezzo Sarah Connolly en meesterpianist Malcolm Martineau.

Ik moet al vijf jaar teruggaan in de tijd voor de laatste keer dat ik Connolly live gehoord heb. Dat was tijdens het openingsconcert van het Oxford Lied Festival dat jaar. Het was een recital dat me toen niet helemaal kon overtuigen. Vorig jaar zou ze een recital zingen op het Liedfestival van Zeist, maar dat moest ze annuleren nadat ze gediagnosticeerd werd met borstkanker. Maar nu is ze dus terug... en hoe ! Voor zover je dat online kan beoordelen klinkt haar stem nog altijd gigantisch, met misschien zelfs wat meer vocale kleuren dan vroeger. Maar vooral een interpretatieve tekstbeleving van hoog niveau wat dit tot een uitzonderlijk recital maakte.

Ze begonnen met een Frans groepje mélodies, waaronder de vijf liederen van Poulencs Banalités. Een expressieve Chanson d'Orkenise werd opgevolgd door een dromerige Hôtel. Connolly charmeerde met Voyage à Paris en ontroerde met Sanglots... niet in het minst dankzij de delicate pianobegeleiding van Martineau. We kregen nog meer pianoversies van reflecterende regendruppels in Roussels Le jardin mouillé en een sensueel geschildere herfstnacht in Nuit d'automne.

Bij Mahlers Wunderhorn-liederen is het altijd de vraag of de pianist het orkest kan doen vergeten. In het geval van Martineau is dat uiteraard een fluitje van een cent. Zelfs zijn eerste noot van Rheinlegendchen zat al vol boordevol expressiviteit. En als je wil weten hoe een fanfare klinkt, dan moet je naar zijn evocaties in Wo die schönen Trompeten blasen luisteren. Ondertussen bracht Connolly een vocaal goed gedifferentieerde dialoog tussen het angstige kind en de sussende moeder tot en met de dramatische verteller die de dood van het kind meldt in Das irdische Leben. Urlicht kreeg dan weer een onwaarschijnlijk mooie en intense vertolking, die perfect voorbereid werd door Martineau tijdens de lange intro na "O Röschen rot".

Het recital werd afgesloten in hun moedertaal. Na twee liederen van Frank Bridge kregen we de wereldpremière te horen van de eerste twee liederen uit de cyclus Sky Pictures. De Britse componist Bob Chilcott heeft deze liederen de afgelopen maanden speciaal voor Dame Sarah geschreven. Op basis van deze eerste twee liederen belooft het een interessante cyclus te worden, met bijvoorbeeld een melancholische Cloud Language, die zo in het Engels liedrepertoire kan. Ik ben in alle geval benieuwd hoe de volledige cyclus zal klinken.

Publicatie: woensdag 16 september 2020 om 16:19
Rubriek: Liedrecital