Daniel Behle in Gstaad*

Het Zwitserse Gstaad Menuhin Festival gaat ook de digitale toer op. Ter gelegenheid van het Beethovenjaar organiseren ze een pop-up-festival "Kosmos Beethoven" met vier recitals waarin zijn kamermuziek aan bod komt, waaronder ook één liedrecital met de tenor Daniel Behle en Jan Schultsz op Hammerklavier. Het recital vond plaats in het kerkje van Saanen, dat trouwens opvallend goed gevuld was.

Vooraf werd een interview met Daniel Behle uitgezonden, waarvan een fragment over het Lied ook beschikbaar is op hun website. Het recital was ingedeeld in drie blokken, met centraal uiteraard An die ferne Geliebte. Behle gaf een klassieke vertolking vertrekkend vanuit zijn Mozart-stem (alhoewel hij ondertussen ook al een Lohengrin achter de kiezen heeft), maar met veelkleurige wendingen. Zo brengt hij mooie contrasten aan in "Leichte Segler in den Höhen" van een lichte en luchtige "luft'gen Himmelssaal" tot herfstkleuren voor "wird sie an den Büschen stehen". Een opvallend moment was het slot van dat lied als hij het slotvers "meine Tränen ohne Zahl" in één adem laat doorzweven naar "Diese Wolken in den Höhen" om te eindigen met de melancholische Sehnsucht van "Nimm sie hin denn, diese Lieder".

Het volledige recital werd in één grote boog uitgevoerd. Zo werd An die ferne Geliebte ingeleid door Lied aus der Ferne, wat op zijn beurt een bruggetje kreeg via het slot "In jeder Ferne denk' ich nur dein" van Andenken... een Matthisson-lied dat iets bekender (of moet ik zeggen, iets minder onbekend) is in de versie van Schubert. Maar hét bekendste Matthison- én Beethoven-lied is Adelaide, waarin Behle heen en weer bewoog tussen Tamino en Florestan. Ook hiervan bestaat een Schubertversie, net zoals van Der Wachtelschlag waarbij het duidelijk wordt waar Schubert de mosterd voor de kwartelroep gehaald heeft. Naast deze bekende liederen - net zoals een zoetgevooisde Zärtliche Liebe waarmee het recital begon - stonden er ook verschillende onbekendere liederen op het programma zoals het dramatische La tiranna (gezongen in het Engels) of de halve opera-aria In questa tomba oscura waarvoor Behle alle mogelijke donkere kleuren uit zijn keel liet stromen.

Het deel na An die ferne Geliebte begon met het koddige Aus Goethes Faust. Nadat je de vlo hoort rondspringen in de piano, krijgen we een plechtig voorgedragen lied, wat de humor nog onderstreept. Ook Der Kuss hoort in dit deel thuis, wat altijd goed is voor een glimlach. Ze hadden nog twee bisnummers voorbereid: Busslied, een van de serieuze Gellert-Lieder, en het elegante Maigesang. Ik had vooraf zo mijn twijfels bij een volledig Beethoven-programma, maar zowel in samenstelling als uitvoering was dit een uitstekend recital. Ik veronderstel dat het ook wel ter beschikking zal komen op de website van het Gstaad Digital Festival... absoluut de moeite van het bekijken en beluisteren waard.

Publicatie: vrijdag 14 augustus 2020 om 21:26
Rubriek: Liedrecital