Allan Clayton in Wigmore Hall*

De Britse tenor Allan Clayton en de pianist James Baillieu gaven gisteren een recital in Wigmore Hall met een Duits-Engels programma.

Ze begonnen met Schumanns Kerner-Lieder. Clayton heeft een aangename lyrische tenorstem, die mooi homogeen is over heel zijn bereik en hij zingt met een voorbeeldige dictie. Met zijn Boris Johnson-kapsel lijkt hij net weggelopen te zijn uit Lust der Sturmnacht. Het is onstuimig aan het begin en einde, maar teruggehouden in het middendeel. Hij brengt Stirb, Lieb' und Freud' als een empathische verteller die het tafereel aanschouwt hoe zijn geliefde in het klooster gaat. Hij verandert zijn stem wel niet als het Mägdelein aan het woord komt, maar hij laat zijn hoogte wel iets meer oplichten voor "Zur Nonne weiht mich arme Maid, stirb, Lieb' und Freud'". In het gezwinde Wanderlied klinken de eerste strofen nogal gelijk met weinig ruimte voor nuancering, wat hij dan weer wel doet in Sehnsucht nach der Waldgegend. Auf das Trinkglas eines verstorbenen Freundes benadert hij als een lallend drinklied, pas voor de laatste strofe ontwaakt hij uit zijn dronkemansroes. Stille Tränen wordt sowieso vooruitgedreven door de muziek, maar Clayton brengt het met tenorschmelz tot een opwindend uitvoering die me kippenvel gaf. Alles bij elkaar was het een overtuigende uitvoering van deze "Liederkreis".

Voor het tweede deel van het recital schakelden ze over naar het Engelse liedrepertoire. Ralph Vaughan Williams is dan wel in de 20ste eeuw te situeren, maar met Baillieus delicate piano en Claytons mooie melismen klinkt Orpheus with his Lute bijna barokachtig. Quilters Go, lovely Rose is dan weer een fantastisch liefdeslied. Britten mag uiteraard niet ontbreken met drie volksliedbewerkingen. In deze drie liederen kunnen we alle mogelijkheden van zijn stem bewonderen: van de liefdesontboezemingen van Sally in our Alley over de toekomstdromen van The Plough Boy (met een fluitende Clayton als epiloog) tot - bijna a capella - het levensbeschouwende I wonder as I wander.

Ze hadden ook een bisnummer voorbereid: Liszts Über allen gipfeln ist Ruh... dat wel goed begint, maar in de gekende Lisztstijl totaal ontspoort. Desalniettemin doet Clayton een vrij geslaagde poging om het niet te gezwollen te laten klinken. Het recital is te herbekijken op het YouTube-kanaal van Wigmore Hall.

Publicatie: zaterdag 20 juni 2020 om 08:39
Rubriek: Liedrecital