Giulio Cesare in het PSK

Marc Minkowski en zijn Musiciens du Louvre trekken Europa rond met Händels Giulio Cesare en tijdens hun tournee doen ze daarbij ook het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten aan. Na hun tournee gaan ze deze opera trouwens ook opnemen...

De helft van de origineel aangekondigde bezetting was eerder al gewijzigd en op het laatste moment moest ook de Danielle de Niese nog vervangen worden. Maar in de plaats kregen we wel Magdalena Kozena te horen in de rol van Cleopatra. We hadden ons geen betere vervanging kunnen dromen. Als een volleerde liedzangeres kleurt ze elke aria overeenkomstig de sfeer en toont alle emoties die er maar uit te halen zijn... spottend tegenover Tolomeo in haar openingsaria, verleidelijk als ze zich tot Giulio Cesare richt, adembenemend als ze de vermoede dood van haar geliefde betreurd. Alles bij elkaar zet ze een genuanceerd getekende Cleopatra neer. Wereldklasse !

Dit staat in schril contract met Marijana Mijanovic die Giulio Cesare zong. Op zich heeft ze wel een mooie stem en zingt alle versieringen correct maar ze mist de dramatiek en het vocale gewicht om een overtuigende keizer te portretteren. Alhoewel ook hier allerlei emoties moeten getoond worden, slaagt ze er niet in om enige variëteit te brengen in haar vocale prestaties. In de aria's waarbij ze dreigend moet overkomen, doet ze dat door een vuist op te heffen en een dreigende blik op haar gezicht te plakken... maar van enige dreiging in haar stem is niets te merken. Een van de "kermistruuks" die volgens de overlevering favoriet waren bij de castraten waren aria's waarbij de zanger wedijvert met een of ander muziekinstrument... Zowat de bekendste aria van Giulio Cesare - "Va' tacito e nascosta" - is zo'n duel met een hoorn. Ik kan me voorstellen dat Senesino, Händels eerste Giulio Cesare, zich kon uitleven in dergelijke aria's... maar in deze voorstelling moest Mijanovic het onderspit delven. Het enige waarin ze wel min of meer overtuigde was haar treuraria.

En over treuraria's gesproken... Cornelia heeft een meer dan behoorlijk aantal van die triestige aria's te zingen, tenslotte heeft Achilla in het begin van de opera haar man onthoofd. Charlotte Hellekant probeert wel, maar uiteindelijk wauwelt ze er wat op los en is eindeloos saai. Haar zoon Sesto wordt gezongen door de mezzo Eirian James en zij is niet veel beter. Haar stem is duidelijk een paar maten te klein voor het PSK. 't Is dat ze met haar neus in een partituur zit, af en toe een blad omdraait en haar mond beweegt, want anders zou je je soms afvragen of ze wel zingt...

De rol van Tolomeo werd gezongen door Bejun Mehta. Hij is een van die zeldzame contratenors die best wel een aangename stem heeft. Je zou ze kunnen omschrijven als honing, met een gelijkaardige lopende textuur. En tenslotte nog de bas Alan Ewing die een degelijke en soms nogal bulderende Achilla zingt.

Ondanks de twee minpunten, was dit toch een schitterende voorstelling, niet in het minst door Magdalena Kozena.

Publicatie: vrijdag 22 november 2002 om 00:18
Rubriek: Opera