La veuve joyeuse in Flagey

Brussels Philharmonic en Hervé Niquet reizen momenteel rond met een semi-concertante La veuve joyeuse, oftwel de Franse versie van Die lustige Witwe. Het is een voorstelling waar heel wat kanttekeningen bij te maken zijn.

(foto © Brussels Philharmonic)

François Pirette was verantwoordelijk voor een zinloze regie. De verteller Lieven Debrauwer komt, voor de voorstelling begint, zijn verbazing uitdrukken dat er publiek in de zaal zit. Er was eigenlijk een repetitie gepland... het koor en orkest zitten er dan ook in hemdsmouwen en slobbertruien bij. Verder zou de levering kostuums verwisseld zijn met die van een Amsterdamse musical-productie. Dat moet verklaren waarom het koor uiteindelijk als nonnen uitgedost zijn of de meeste solisten gekke pakjes dragen. Dat is allemaal amateuristische humor die niets met Lehars operette te maken heeft. Ik had verwacht dat de verteller een soort Njegus zou zijn, die context zou verschaffen bij de aria's en duetten. Dat was dus niet het geval, waardoor we - net zoals bij de Castellucci-Toverfluit - een dialoogloze stroom van onsamenhangende operettemelodieën kregen.

Ik begrijp ook niet waarom Hervé Niquet voor de Franse versie gekozen heeft. In een concertante voorstelling valt het des te meer op dat Franse prosodie die op Oostenrijkse muzieknoten gezet wordt krakkemig Frans oplevert vol foute klemtonen. De keuze van de solisten was ook niet helemaal geslaagd. Voor de meeste (kleinere) rollen werden zangers gerecruteerd uit het Vlaams Radio Koor. Daaruit bleek vooral dat niet alle koorzangers voor een solistencarrière weggelegd zijn... bij momenten zeer pijnlijk. Enkel Jolien De Gendt als Nadia (Valencienne in het Duits) was nog enigszins aanvaardbaar.

De drie andere hoofdrollen werden extern gezocht. Sébastien Droy zong Camille met een iets stevigere tenor dan we gewend zijn in deze rol. Hendrickje Van Kerckhove was in een ver verleden nog een Valencienne. Nu zingt ze Missia Palmieri, zoals Hanna Glawari in het Frans heet. Maar eigenlijk is ze nog altijd een Valencienne en onderscheidt ze zich te weinig van Jolien De Gendt. Maar dat neemt niet weg dat ze mooi zingt en een ontroerend Vilja-lied bracht met mooi hoge piano's. Piano zingen is dan weer niet de sterkste kant van Thomas Blondelle: dan verdwijnt de kern uit zijn stem. Maar voor de rest is hij wel een stralende Danilo, en eigenlijk de enige zanger die niet overstemd werd door Brussels Philharmonic.

Publicatie: zaterdag 22 december 2018 om 09:00
Rubriek: Operette