Anke Herrmann in het Théâtre des Martyrs

Net zoals vorig jaar heeft de Mozartiade weer een recital geprogrammeerd met sopraan Anke Herrmann en pianist Lucas Blondeel. Het was iets om naar uit te kijken en ze stelden niet teleur.

(foto © Mozartiade)

Naar aanleiding van de productie Cosi fan tutte vroegen Lucas Blondeel en Anke Herrmann zich af welke muziek de Napolitaanse zusjes op hun iPhone zouden hebben staan. Zo kwamen ze uit bij het thema van het recital: "Fiordiligi's Favorites, een 18e-eeuwse mixtape"... zeg maar een rococo-Spotify-playlist met pre-Mozartiaanse muziek en muziek van Mozarts tijdgenoten. Lucas Bondeel leidde weer elke groepje liederen uitvoerig in, halverwege elke helft speelde hij sonates van Scarlatti en Haydn.

In het eerste deel kregen we hoofdzakelijk "arie antiche" te horen. Nu, wat arie antiche betreft, is er een periode voor en een periode na Cecilia Bartoli. Begin de jaren '90 deed ze de wereld versteld staan met "Se tu m'ami", een opname met ariaatjes die voordien als zangoefeningen bekend stonden en waarvan bijna niemand bevroedde welke emoties eruit te puren waren. Op het vlak van expressiviteit moet Anke Herrmann met haar karakterstem voor niemand onder doen. Pur dicesti, o bocca bella werd gekenmerkt door een overdaad aan kleur, subtiele versieringen - waaronder een paar mooie trillers - en zelfs verrassend veel portamenti. In O cessate di piagarmi bleef ik me verbazen hoe ze het doet om voor de zoveelste herhaling van "o lasciatemi morir" toch weer iets nieuws te bedenken. Sento nel cor was ontroerend mooi. Daarenboven doet ze dit allemaal met een kraakheldere dictie. De liedfanaat in mij genoot met volle teugen... ik hoop haar ooit eens Schubert te horen zingen...

Het was dan spijtig dat ze het eerste deel van de avond afsloten met M'adora l'idol mio, de aria van Agilea uit Handels Teseo. Puur vocaal heeft Herrmann wel wat beperkingen en die werden duidelijk in zo'n virtuoze aria. Na de pauze kwamen nog een aantal opera-aria's, die veel beter binnen haar mogelijkheden pasten. Zo was er Serpina's aria Donne care uit La serva padrona (de mij onbekende versie van Paisiello in plaats van Pergolesi). Ik moest daarbij denken aan een favoriete uitspraak van Thomas Quasthoff tijdens zijn master classes: "was ich nicht sehe, höre ich nicht", waarmee hij probeert duidelijk te maken dat in het contact met het publiek ook de gelaatsuitdrukkingen moeten meespelen. Dat aspect beheerst Anke Herrmann tot in de perfectie: elke nuance in haar emoties zie je gereflecteerd in haar gezicht, maar zonder dat het overdreven overkomt. De liedfanaat in mij zwijmelt... ik hoop haar ooit eens Schubert te horen zingen...

De uitsmijter van de avond was nog een aria die ik niet kende, Io son placida e serena van Cimarosa uit L'impresario in angustie waarin de "bescheiden" diva Fiordispina aan een impressario (hier gespeeld door Blondeel) probeert uit te leggen dat een bepaalde rol haar toekomt. Dit bracht ze volledig uitgeacteerd, inclusief een bonten stola, waarbij ze het volledige podium gebruikte. Bij de bisnummers kwam uiteindelijk toch nog Mozart met Un moto di gioia en Handels Lascia la spina, waarvan de muziek beter bekend is van "Lascia ch'io pianga". En om deze zeer onderhoudende avond echt af te sluiten werd het publiek uitgenodigd om mee te lalala'en bij het derde bisnummer... ik hoop haar ooit eens Schubert te horen zingen...

Publicatie: zaterdag 7 juli 2018 om 07:57
Rubriek: Liedrecital