Le nozze di Figaro in Luik

De vorige Luikse Le nozze di Figaro speelde amper zes jaar geleden in de circustent. Vermoedelijk paste die productie niet in het operahuis. Hoe dan ook, komen ze nu met een prachtige nieuwe enscenering. Daarenboven hebben ze niemand minder dan Christophe Rousset als dirigent weten te strikken.

Figaro, Susanna (foto © ORW)

Emilio Sagi heeft een bijna-librettogetrouwe enscenering bedacht. Het decor van Daniel Bianco baadt in de warme gloed van de Sevilliaanse zon en Gabriela Salaverri heeft 18-de eeuwse kostuums ontworpen. Er zijn weliswaar de klassieke coupures in het vierde bedrijf, het menuet wordt vervangen door een Spaanse dans en het verstoppertje-spelen rond de zetel gebeurt in en onder het bed... maar voor de rest is het een aanbevelenswaardige productie van mijn meest favoriete opera.

Vocaal is de opera ook goed bezet van degelijk tot uitstekend. Raffaella Milanesi was eigenlijk de enige ontgoocheling als een zeer zwakke Cherubino die geen lijn vond in "Non so più", maar zich lichtjes herpakte in "Voi, che sapete". Mario Cassi zong zes jaar geleden nog Figaro. Hij heeft de ideale souvereine stem voor de Graaf, al heeft hij moeite om in de ensembles de juiste toon te vinden en even een dipje had in "Hai gia vinta la causa". Judith Van Wanroij heeft een mooie stem, maar ze is voor mij geen Gravin. Telkens als ze zingt, hoor ik eigenlijk een Susanna.

Jodie Devos is een fantastische Susanna. Ze domineert zowat elke scène waar ze in zit... en dat is dus bijna constant. Haar stem zit perfect over haar volledige bereik, interpretatief zit haar vertolking vol leuke details en dan kan ze met "Deh vieni, non tardar" nog eens ontroeren ook. Haar Figaro is de jonge Kroatische bariton Leon Kosavic (jaargang 1991). Hij komt uit de Muziekkapel en José Van Dam heeft hem blijkbaar heel goed gecoacht. Bij elke aria viel mijn mond weer open bij zoveel schoonheid en maturiteit. En alhoewel zijn timbre volledig anders is, deed hij mij toch om een of andere reden aan Hermann Prey denken... Een jonge zanger om in de gaten te houden !

Publicatie: woensdag 11 april 2018 om 15:53
Rubriek: Opera

Reacties

Yves Vanhellemont (donderdag 12 april 2018 om 18:23)

De dans in het derde bedrijf (volgend op de mars) is een fandango, Spaanser kan je het niet vinden. Dus best logisch dat ze daar dan ook een 'spaanse' choreografie op dansen.

Stefan Caprasse (donderdag 12 april 2018 om 14:41)

En over dat menuet toch even preciseren dat het muzikaal wel normaal werd uitgevoerd maar inderdaad gechoreografeerd werd als een spaanse dans en als dusdanig ongebruikelijk werd begeleid met castagnettes wat niet eens zo slecht klonk).

Stefan Caprasse (donderdag 12 april 2018 om 11:04)

'Le Nozze di Figaro' is ook één van mijn lievelingsopera's. Vooral de twee lange finales zijn niet alleen een unicum in het oeuvre van Mozart maar in de operaliteratuur tout court.

Aan deze twee specialistenrecensies kan ik nog weinig toevoegen... Dat het bij Cassi af en toe lichtjes verkeerd ging, meende ik ook te horen. Verder vond ik de bezetting heel homogeen en goed tot uitstekend Wanroij, Devos, Kosavic, zelfs Milanesi...
En Yerna vind ik in dit soort rollen toch meer dan ok, 'slijpschijf' lijkt me toch wat overdreven.

Inderdaad jammer dat in het 4de bedrijf de aria's van Marcelina (zelfs gezongen door een slijpschijf...;-) ) en Basilio (weer) gecoupeerd werden. Dat ze kwalitatief minder (zouden) zijn en 'de actie remmen' vind ik geen reden om ze weg te laten!

Maar inderdaad, visueel werkelijk prachtige enscenering zowel qua decors (stijlvolle kamers, prachtige en sfeervolle tuin) als de prachtige kostuums. Misschien wel de 'mooiste' productie die ik van dit werk al gezien heb (al vond ik de Joosten-produktie in de Vlaamse Opera op zijn manier toch ook heel mooi...) Van dit team wil ik meer produkties zien.

En tja, het orkest vond ik toch ook heel mooi klinken (de ouverture!). Mij viel wel een grote afwisseling in tempo's op (waarschijnlijk typisch voor 'barokke' uitvoeringen...) , bv de aria van Figaro in het eerste bedrijf eerder langzaam en die in het 4de dan weer heel snel. En die snelle tempi klonken wat 'afgehaspeld'. Of verkoop ik hier onzin?

Bart De Kegel (woensdag 11 april 2018 om 23:01)

Ik heb zelf nogal dubbele gevoelens bij de voorstelling die ik zag op 8 april. In de bak heb ik me ronduit geërgerd aan de directie van Rousset en bij gevolg aan het klankidioom van het orkest. Alles weer zo droog,geen glans: enkel lamme linkerhandjes en dus nul vibrato, alles verticaal en geen enkele frasering. Alles verdronken in Barokke ideeën van 35 jaar terug. Bij de meeste zangers hetzelfde, uiteraard opgelegd door Rousset. Zóveel Senza vibrato- noten dat elk effect ervan verloren gaat eenvoudigweg omdat er teveel van zijn.
Vocaal mixed bag maar ik ben het grotendeels eens. Van Wanroij zingt superieur maar ze is een Susanna. Dat bleek overduidelijk tijdens het trio In de tweede akte waar Rousset opteerde voor de oorspronkelijke versie waarin Susanna en Contessa, in vergelijking met de bekende versie, elkaars lijnen zingen. De techniek is verbluffend, de stem prachtig maar te klein voor Contessa.
Devos domineert zeer zeker en de zelfzekerheid is enorm toegenomen. Wel hoop ik dat we haar in andere partijen kunnen horen. Ik vind het altijd een beetje jammer dat leggero’s van dat niveau op zo’n jonge leeftijd al de soubrettetour op moeten. Puritani Elvira, Adina, Norina, Tiziana, Eudoxie, dat kán ze echt allemaal denk ik.
Milanese viel mij mee omwille van het heerlijke timbre maar het is zeker waar dat het legato, de frasering en het sostenuto middelmatig zijn. Je hoort er echt een barokke techniek in.
Cassi heeft eigenlijk inderdaad de perfecte stem om Conte te zingen. En toch ging het weer regelmatig fout hoewel niet zo erg als tijdens zijn Don Giovanni van een tijd terug. Dat was natuurlijk een volstrekte misbezetting. De stem bloeit op de meest natuurlijke wijze in de hoogte. Figaro in Barbiere, Valentin lijken mij evidenter.
En inderdaad de gladiolen voor die Kroatische jongen!! Ik meen dat hij 26 of 27 is, wel chapeau hoor. Alles is er: egalisatie, legato, verstaanbaarheid en een timbre om bij weg te smelten. En hij is de enige die niet in de barokke val trapt!
In de bijrollen blijft Delcour de rots in de branding. Yerna als Marcellina werkte weer eens op mijn zenuwen: dat mens heeft een schitterend bühnegevoel maar klinkt als een slijpschijf.
Laat Scappucci dirigeren met de theoretische inzichten van de authenciteitsbeweging maar met haar heerlijke klankidioom van de traditie en ik ben helemaal blij!