Pelléas et Mélisande in Flagey

Deze week ging het Klarafestival van start. De blikvanger in hun programmatie was voor mij de concertante versie van Pelléas et Mélisande... of eigenlijk Impressions de Pelléas, de bewerking van ene Marius Constant.

Die bewerking gaat vrij ver. De twee kleine rolletjes van de dokter en de herder zijn verdwenen maar ook heel veel muziek werd weggeknipt, waardoor amper anderhalf uur overblijft. Zo is de grotscène volledig weg, de kelderscène werd meer dan gehalveerd, van Mélisandes torenaria blijft amper iets over. Verder werd vooral het begin herschikt: de opera begint met het eerste deel van Genevièves briefscène, gevolgd door de ontmoeting van Golaud en Mélisande en dan het vervolg van de brief. In de slotscène wordt amper gerefereerd naar Mélisandes nakende dood of naar haar pasgeboren kind.

Daarenboven werd het orkest vervangen door twee piano's, weliswaar gebaseerd op Debussy's persoonlijke pianopartituur, in deze voorstelling uitgevoerd door Inge Spinette en Jan Michiels. Je kan je dan afvragen wat er dan nog overblijft. De essentie is gebleven en het geheel werkt wonderwel. Maar deze bewerking zou beter Impressions de Mélisande heten, want het is Mélisande die letterlijk de centrale figuur wordt.

De voorstelling is een bijna volledige Belgische aangelegenheid. Zo horen we in de kleinere rolletjes Tijl Faveyts als een stevige Arkel, Angélique Noldus is een prachtige Geneviève, en Camille Bauer is een fris klinkende Yniold. Enkel voor Golaud hebben ze de Fransman Pierre-Yves Pruvot geëngageerd. Vorig jaar heeft hij mij in Luik niet kunnen overtuigen als Iago, dus hield ik mijn hart vast voor zijn Golaud. Maar hij blijkt een behoorlijk goede Golaud te zijn, zonder tot de top te behoren. Met Reinoud Van Mechelen hoorden we eindelijk nog eens een tenor-Pelléas. Ik vermoed dat het een van zijn zeldzame uitstapjes is buiten het barokrepertoire. Aanvankelijk had hij wat moeite met de lage tessituur, maar hij ontpopte zich tot een attente Pelléas die pas op de climax tijdens zijn slotduet met Mélisande wat tekort schoot.

Zoals gezegd, is Mélisande de eigenlijke protagonist en met Lore Binon hebben ze de hoofdvogel afgeschoten. We hebben haar vrij recent leren kennen als Pamina bij Opera Vlaanderen, maar ze blijkt ook een fantastische Mélisande te zijn. Ze combineert het mysterieuze van Mélisande met een beetje naïviteit en de nodige "tristesse". Dat doet ze allemaal met een mooi gevoerde lichte sopraan, uitstekende dictie, heel veel vocale kleuren en een plejade aan nuances. Ik kijk uit naar het moment dat ze de rol eens volledig zingt...

Publicatie: zaterdag 10 maart 2018 om 22:57
Rubriek: Opera