Götterdämmerung in Luik
Toen een paar jaar geleden aangekondigd werd dat de Opera van Luik de volledige Ring des Nibelungen zou brengen, werden hier en daar wat wenkbrauwen gefronst. Maar met de afsluitende Götterdämmerung, die momenteel te zien is, hebben ze bewezen dat een de Ring niet enkel voorbehouden is aan grote operahuizen.
De rode draad doorheen de cyclus was de bedoeling om "gewoon" het verhaal te vertellen en geen conceptuele interpretatie te geven. Daar zijn ze grotendeels in geslaagd. Maar de decors van Götterdämmerung zien er wel maar magertjes uit. Misschien dat de smidse van Mime en het drakenbos wat teveel van het budget gevraagd hebben om bijvoorbeeld nog de burcht van de Gibichungen te kunnen bouwen. Die burcht krijgt zelfs wat futuristische trekjes met wandbrede schermen waarop eerst een soort screensaver met ronddraaiende kaleidoscopische figuren of vliegende sterren te zien zijn. En terwijl Hagen het verhaal van Siegfried vertelt, worden op die schermen fragmenten getoond van de stomme film Die Nibelungen van Fritz Lang uit 1924... en als Hagen zijn relaas beëindigd heeft, zet hij zelfs die schermen uit met een afstandsbediening.
Om onbegrijpelijke redenen speelt het begin van het derde bedrijf - de scene van Siegfried en de Rijndochters - zich niet af op de rotsen van de Rijn, zoals we die ons herinneren van Rheingold. Langs de Rijn staat nu een kaaimuur waaruit een riool komt en op de bodem ligt allerlei afval. Ik waan me even in Keulen waar Robert Carsen zijn "ecologische" interpretatie van de Ring op die manier uitgewerkt heeft. Maar in deze productie past het totaal niet. Het lijkt wel alsof ze nog snel even iets maatschappelijk relevants moeten tonen, na de eerste 13 uur waar ze redelijk trouw het libretto gevolgd hebben. In principe kan een regisseur doen wat hij wil, maar ik verwacht op zijn minst enige consistentie in zijn ideeën.
Hetzelfde probleem is het einde. Heel het podium in lichterlaaie steken en dan laten overstromen door de Rijn was misschien wat lastig. Als alternatief staat er een gigantisch beeld van Wotan dat op het einde omver getrokken wordt. Het is een beeld dat uiteraard doet denken aan het neerhalen van de beelden van Saddam in Irak... alhoewel dat specifieke beeld niet getoond wordt op de videoschermen, maar wel het afbreken van het beeld van Lenin (als ik me niet vergis) en de Berlijnse muur. Op zich geen slecht idee, alleen past het weer niet in deze productie.
De twee hoofdrollen zijn nieuwelingen in deze productie. De aangekondigde Susan Owen werd, na haar rampzalig optreden in Siegfried, gelukkig vervangen door Gabriele Maria Ronge als Brünnhilde. De Canadese tenor Alan Woodrow zong Siegfried. Ze zetten allebei een meer dan behoorlijke prestatie neer. Op geen enkel moment krijg je het gevoel dat de lengte van de rol een probleem is of dat ze het einde van de opera niet gaan halen. Vooral Woodrow is een ontdekking. Hij heeft een heldere, stevige stem en zelfs de hoge "Hei-ho"-do komt er zonder problemen uit... en ze klinkt zelfs nog goed ook.
Minder geslaagd is Artur Korn. Als Hunding maakte hij al niet veel indruk, maar Hagen ligt buiten zijn mogelijkheden. Hij zingt bijna zonder vibrato, wat op zich al verdacht is. In het eerste bedrijf klinkt dat enkel onnatuurlijk en geforceerd. Maar in het tweede bedrijf begint zijn stem langs alle kanten te barsten en te kraken van de vermoeidheid. En gezien de lengte van zijn bijdrage aan dit bedrijf hoor je hem met elke noot aftakelen; het bijeenroepen van de vazallen was dan ook pijnlijk om te aanhoren.
Philippe Rouillon hoort eigenlijk thuis in het Franse opera-repertoire, maar zijn Gunther is helemaal niet slecht. Gutrune werd gezongen door Nancy Weissbach, die ingevallen was voor de zieke Marcela De Loa. Sommigen herinneren zich misschien haar Chrysothemis in De Munt. Naar mijn gevoel maakt ze van Gutrune wel een iets te sterke en bijna heroïsche figuur.
Voor wie het nog allemaal eens wil zien, organiseert de Luikse Opera twee volledige cycli in het najaar van 2005. In september wordt elke zaterdag een deel van de Ring uitgevoerd, in oktober is er een cyclus van ongeveer anderhalve week voorzien (van 12 tot 22 oktober). De bezetting is grotendeels hetzelfde, alleen zal Janice Baird Brünnhilde zingen en gaat Jean-Philippe Lafont nu ook de Walküre-Wotan proberen.
Publicatie: woensdag 29 september 2004 om 18:07
Rubriek: Opera