Risurrezione in Wexford

Franco Alfano is vooral bekend als de componist die Puccini's Turandot voltooide. Zangers als Placido Domingo en Roberto Alagna brachten recent wel zijn Cyrano de Bergerac terug onder de aandacht, maar (van) zijn Risurrezione had ik nog nooit gehoord.

Dimitri, Katyusha (1ste bedrijf)

Risurrezione ging in 1904 in Turijn in première en is gebaseerd op de gelijknamige roman "Opstanding" van Leo Tolstoj, oftewel... hoe condenseer je een roman van 500 bladzijden in twee uur muziek.

In de opera staat Katyusha centraal. Ze groeide op als pleegkind bij Sofia Ivanova, waar ze verliefd werd op Sofia's neef Prins Dimitri. Ze wordt zwanger van hem, wordt uit het huis gezet, belandt in de prostitutie, wordt ten onrechte van moord beschuldigd en eindigt in Siberië. Dimitri reist haar achterna naar de Moskouse gevangenis (derde bedrijf) en Siberië (vierde bedrijf) in een poging om alles goed te maken. Ze houdt nog altijd van hem, maar kiest toch voor Simonson, een mede-gevangene.

De muziek van Alfano is op en top verismo met een dikke, meeslepende orkestratie, onweerstaanbare melodieën en emotionele duetten tussen Katyusha en Dimitri. Dirigent Francesco Cilluffo zorgde voor een opzwepende lezing doorheen de vier bedrijven. Een mens vraagt zich af waarom deze opera niet meer opgevoerd wordt... of zou Puccini toch een te grote schaduw werpen over zijn tijdgenoten ?

Dimitri, Katyusha (3de bedrijf)

Er zijn nauwelijks koormomenten, al zorgt Alfano wel voor een Butterfly-achtig neuriekoor. Er zijn een hele reeks kleine rolletjes, maar eigenlijk zijn er maar twee rollen die er echt toe doen, namelijk die van Katyusha en Dimitri.

Anne Sophie Duprels had ik twee dagen eerder gehoord in een recital. Als liedzangeres stelt ze niet veel voor, maar als Katyusha zingt ze de sterren van de hemel. Haar dramatische inleving en een grote stem met veel metaal zorgen voor kippenvelmomenten. Maar in haar gebed "Dio pietoso" - een soort tegenhanger van "Vissi d'arte" - brengt ze de nodige intimiteit.

De rol van Dimitri werd gezongen door de tenor Gerard Schneider. Hij heeft een onwaarschijnlijk mooie stem. Zijn warme lyriek kwam mooi tot uiting in de liefdesverklaring "E non temere, o dolce mia fanciulla". Tot in de hoogste regionen behoudt zijn stem die natuurlijke warmte, inclusief een prachtig mezza voce. Een wonderbaarlijke tenor om in de gaten te houden...

Tenslotte moet ook nog Charles Rice vermeld worden. Simonson is maar een relatief korte rol, maar hij heeft wel een mooie baritonaria "Quando la vidi, una voce mi disse". Na de dramatiek van Rigoletto 's middags, liet hij nu een eerder lyrische kant van zijn stem horen.

De regie van Rosetta Cucchi was er één volgens het boekje. Elk bedrijf had voor de verandering eens het correcte decor, ontworpen door Tiziano Santi. Ze voegt wel een jong meisje toe aan de bezetting, vermoedelijk een jongere versie van Katyusha... op het einde van de voorstelling wandelen ze samen door een idyllisch korenveld weg van het desolate Siberië.

Publicatie: vrijdag 3 november 2017 om 10:28
Rubriek: Opera