Tancredi in het PSK

Er bestaan minstens drie versies van Tancredi. De versies die Rossini componeerde voor Venetië en Ferrara - er bestaat ook nog een Milanese versie - werden deze week door het Muntorkest onder leiding van Giuliano Carella concertant uitgevoerd. Ik hoorde gisteren de Ferrara-versie.

Marie-Nicole Lemieux werpt zich weer met volle overgave op de rol van Tancredi. Net zoals in Parijs blijven haar uithalen in "Di tanti palpiti" problematisch, maar voor de rest geeft ze een geëngageerde vertolking, inclusief neerbliksemende blikken richting Argirio. Haar lage altnoten hebben nog meer gewicht en draagkracht gekregen en het is een puur genot als ze coloratuurgewijs over een paar octaven naar beneden duikelt. Tegenover al die heroïek staat haar doorleefde sterfscène die al begint bij "Dove son io" met zowel dramatische kleuren als een verstild slot, inclusief een stemmige interventie van het mannelijk deel van het Muntkoor (al doet die muziek soms denken aan La Cenerentola).

Op minstens hetzelfde niveau staat Salome Jicia als Amenaide, alhoewel ze me vorig jaar niet echt kon overtuigen als de Luikse Donna Anna. Nu is haar tekstvertolking voorbeeldig met als hoogtepunt haar twee aria's tijdens de gevangenisscène. Ze zingt de recitatieven met een expressie waar sommige liedzangers jaloers op zouden kunnen worden. "Gran Dio, deh, tu proteggi" zingt ze met stemvaste en parelende coloraturen.

Dat alles staat in schril contrast met de Argirio van Enea Scala, die we eerder gehoord hebben in Armida bij Opera Vlaanderen. Na zijn grote aria van het tweede bedrijf kreeg hij een gigantische ovatie. Het moet de tenorbonus zijn, voor zijn zangkunst kan het niet geweest zijn. Hij zingt de noten, maar van enige interpretatie is niet veel te merken. Verder zingt hij met twee stemmen. Zijn aangename middenstem slaat in de hoogte over in Rossiniaans tenorgemekker met veel glissando's en wilde coloraturen, die af en toe zelfs op de juiste noot terecht komen.

Publicatie: zondag 15 oktober 2017 om 07:35
Rubriek: Opera