Infinite Now in Antwerpen
Shell Shock was een paar jaar geleden de bijdrage van de Munt aan de herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog. Opera Vlaanderen doet dit met Infinite now van Chaya Czernowin. Gisteren was de Antwerpse creatie in een - letterlijk - meer dan halflege zaal.
foto © Annemie Augustijns
De inspiratie voor het werk is de theatervoorstelling "Front" met brieven van frontsoldaten. Qua idee doet het wat denken aan Ruhe, maar dan zonder de muziek van Schubert. Dit wordt vermengd met "Homecoming", een kortverhaal van de Chinese schrijfster Can Xue. Dat maakt het nodeloos ingewikkeld. In het eerste bedrijf (er zijn in totaal zes bedrijven van elk 20 à 30 minuten) zijn de twee verhalen nog van elkaar gescheiden, nadien begint het veel meer door elkaar te lopen.
Je kan erover discuteren of het resultaat een opera is (de componiste vindt zelf van niet) en zelfs of wat Czenowin op papier gezet heeft nog muziek is. Het is een opeenvolging van klanken, opgenomen geluiden, krassende orkestinstrumenten, explosies en stiltes. Bij momenten is het een ware kakofonie. De teksten worden vertolkt door zes zangers en zes acteurs, zonder dat er specifieke rollen zijn. Hun stemmen worden allemaal versterkt en samen met de andere geluiden door luidsprekers gestuurd die in de zaal geplaatst zijn.
De regie en het scènebeeld van Luk Perceval zijn visueel aantrekkelijk, maar vooral traag. Denk aan Bob Wilson in slow motion. De productie begint in het halfduister voor een zwarte muur met de zangers en acteurs op een rij, expressie komt vooral van hun handbewegingen. Die muur bestaat uit zes panelen die een volgende bedrijven telkens wat meer opengaan tot de volledige muur wegdraait en de voorstelling eindigt in licht. Er is geen boventiteling, maar het volledige libretto wordt op de achterwand geprojecteerd.
Samengevat is het een mooie productie en het zou interessant zijn om Luk Perceval eens een echte opera te laten regisseren. De "muziek" is iets om snel te vergeten.
Publicatie: maandag 1 mei 2017 om 09:09
Rubriek: Opera