Ruhe in deSingel

In de Lied-reeks van deSingel zit ook een vreemde eend... de productie Ruhe van Muziektheater Transparant die liederen van Schubert mengt met theater.

Op het podium van de Rode Zaal van deSingel staan een paar honderd, allemaal verschillende stoelen cirkelvormig opgesteld voor het publiek. Terwijl de helft van het publiek nog binnenstroomt en op zoek is naar die laatste vrije stoel, gaan de leden van het Collegium Vocale op hun stoel staan en zingen a capella het eerste lied "Vorüber die stöhnende Klage". Het is enkel de mannelijke helft van het Collegium Vocale dat verspreid staat over het podium. Alle meerstemmige Schubertliederen worden zonder begeleiding gezongen. Het zijn allemaal stemmige liederen die vooral voor sfeerschepping moeten zorgen, enkel het "Räuberlied" zorgt voor een lichtere noot.

Na de eerste vier liederen, worden de twaalf zangers onderbroken door de Nederlandse actrice Carly Wijs. Voor het theatergedeelte werden teksten geselecteerd uit het boek "De SS'ers" van Armando en Hans Sleutelaar, die in de jaren '60 Nederlandse ex-SS'ers geïnterviewd hebben en de teksten verwerkt hebben in een spraakmakend boek. Carly Wijs speelt een vrouw die in een SS-lazaret de gewonde Duitse soldaten verzorgt. Daarbij probeert ze vooral de aandacht te vestigen op het goede dat ze allemaal gedaan heeft. Weer vier liederen later, kruipt Josse De Pauw (die ook verantwoordelijk is voor de regie) in de huid van een oude gebrainwashte ex-SS'er, waarbij zijn hersenkronkels soms wel heel vreemde logica oplevert.

De titel van deze productie werd ontleend aan het lied "Ruhe, schönstes Glück der Erde". De hedendaagse componiste Annelies Van Parys heeft deze tekst ook op muziek gezet. Het Collegium Vocale is niet echt thuis in dit repertoire wat hen noodzaakt om deze compositie met een partituur te zingen. Terwijl ze Schuberts versie herhalen, verlaten ze hun plaats tussen het publiek en gaan ze aan de zijkant achter hun partituren staan. Deze actie breekt spijtig genoeg de eenheid. Ik ben er van overtuigd dat de voorstelling een stuk sterker zou eindigen, als ze dit, zoals de Schubertliederen, in de kring van het publiek zouden zingen. Zoniet, hadden ze het beter weggelaten.

Ik vond het in alle geval een fascinerende avond, die me nieuwsgierig gemaakt heeft om de rest van het boek van Armando te lezen...

Publicatie: woensdag 23 januari 2008 om 21:45
Rubriek: Concert