Ida Aldrian in deSingel

DeSingel startte haar recitalreeks met de jonge Oostenrijkse mezzo Ida Aldrian en pianist Helmut Deutsch als de oude rot in het liedvak... op het programma liederen van vijf Duitse componisten.

Het was een aangenaam weerhoren. Ik heb Ida Aldrian twee jaar geleden voor de eerste keer gehoord in Schwarzenberg, ze was toen een van de deelneemsters aan de "master class" van Brigitte Fassbaender en stak er toen met kop en schouders bovenuit.

Van een jonge liedzangeres zou je verwachten dat ze een visitekaartje afgeeft met bekend repertoire. In de opbouw van haar programma doet ze echter nauwelijks tot geen concessies aan het publiek. Ze begon dan wel met zes liederen van Schubert, maar ook hier koos ze voor het net iets onbekendere repertoire. Fischerweise en Die Mutter Erde waren nog opwarmertjes om de akoestiek van de zaal af te tasten. Met de twee Goethe-liederen An den Mond en Auf dem See ontplooit ze al haar liedkunnen. Een uitstekende dictie, een stralende gelaatsuitdrukking waarop de emoties van de liederen zich weerspiegelen, een zalige tekstinterpretatie waarbij elke strofe op subtiele manier ingekleurd werd... wat wil een liedfanaat nog meer ? Wel... met de twee Platen-liederen Die Liebe hat gelogen en Du liebst mich nicht bewijst ze dat ze ook de hartverscheurende kant van het Schubert-lied perfect onder de knie heeft.

Voor de rest van het recital nam ze een sprong voorwaarts in de tijd. Twee Heine-liederen van Zemlinsky zijn het ontdekken waard: Die schlanke Wasserlilie en Es war ein alter König hebben de typische Heine-angel op het einde. Geflüster der Nacht werd ragfijn uitgevoerd. Voor het Strauss-blok selecteerde ze de vijf liederen uit het onbekendere Opus 15. Ze bracht de smart van Lob des Leidens en Aus den Liedern der Trauer treffend tot uitdrukking, daarbij ondersteund door een virtuoze Helmut Deutsch. Hier kwam haar stem soms wel onder druk te staan met een paar forte hogere noten die minder aangenaam klonken.

Het Italienisches Liederbuch kennen we vooral in de versie van Hugo Wolf. Joseph Marx heeft ook een aantal gedichten uit de collectie van Paul Heyse getoonzet en deed dat op een vergelijkbare manier als Wolf met een inventieve pianobegeleiding die de tekst versterkt. De vijf Engelstalige liederen van het Opus 38 van Korngold behoren ook tot de rariteiten. Ik ben geen fan van Engelstalige liederen, maar Aldrians vertolking kon me wel charmeren, vooral het slotlied My mistress' eyes dat een logisch vervolg kreeg met Brittens The Salley Gardens als enige bisnummer.

Publicatie: donderdag 20 oktober 2016 om 21:55
Rubriek: Liedrecital