Das Liebesverbot in Straatsburg

De opera van Straatsburg wint de originaliteitsprijs om het Shakespeare-jaar te vieren met Wagners Das Liebesverbot, gebaseerd op "Measure for Measure". Deze "Große komische Oper" behoort niet tot de Bayreuth-canon en dat is meteen één van de redenen waarom hij heel zelden opgevoerd wordt.

De opera speelt zich af in het 16de eeuwse Sicilië waar gouverneur Friedrich een verbod op carneval, alcohol en liefde opgelegd heeft. Claudio is het eerste slachtoffer van dit verbod, wegens zijn affaire met ene Julia, en wordt ter dood veroordeeld. Hij vraagt zijn vriend Luzio om zijn zus Isabella (die in een klooster zit) te hulp te roepen. Na een verkleedpartij ala Nozze met Mariana (de ex van Friedrich) wordt Friedrich in de val gelokt en loopt alles goed af: Friedrich en Mariana zijn terug samen, Isabella trouwt met Luzio en Brighella (het hoofd van de politie) trouwt met Dorella (het vroegere kamermeisje van Isabella).

Naar aanleiding van de CD-opname uit Frankfurt omschreef ik Das Liebesverbot als een "Wagneropera voor mensen die niet van Wagner houden". Enkel wie heel veel fantasie heeft, kan heel af en toe iets herkennen van wat de oudere Wagner zou componeren. Het is een opera die volledig in de traditie van Weber en Lortzing zit met ook Italiaanse en Franse invloeden en zelfs een snuifje commedia dell'arte. Bij zijn première in 1836 was het een gigantische flop (naar verluidt, zaten er nog maar drie mensen in de zaal bij de tweede voorstelling), waarna Wagner de vijf uur durende opera grondig ingekort heeft. In de voorstelling in Straatsburg heeft de dirigent Constantin Trinks nog eens ongeveer een half uur geknipt en de dialogen tot het absolute minimum beperkt.

De regie was in handen van Mariame Clément, die ook in de Vlaamse Opera al verschillende producties gedaan heeft... de ene al meer geslaagd dan de andere. Haar Liebesverbot hoort tot de geslaagdere producties. Ze verplaatst de hele handeling naar een Beiers Brauhaus in een levensecht decor van Julia Hansen. Dit eenheidsdecor heeft als voordeel dat er geen problematische scènewisselingen zijn, maar maakt dat er bijvoorbeeld ook geen klooster is... of nonnen, die hier vervangen worden door in zwart geklede serveuses.

Brighella en zijn agenten zijn herkenbaar aan hun Lederhosen, Dorella is een vamp in glitterjurk en Luzio loopt constant in een musketierskostuum rond. Clément voegt ook wat Wagnerverwijzingen toe. Zo staat er een piano op het podium waar Liszt een paar Wagnerdeuntjes speelt voor de voorstelling begint. En voor de finale met het carneval is heel het koor verkleed als de volledige bezetting van de Ring. Alles bij elkaar is het een amusante voorstelling, met echter twee overbodige toevoegingen: de voorstelling begint met iemand die een flauwe grap vertelt en eindigt met drie serveuses die plots Femen-activisten blijken te zijn en hun borsten ontbloten...

Isabella is de eigenlijke hoofdrol van de opera. In deze rol verwacht ik een Agathe of Elisabeth. Je hoort dat Marion Ammann daar misschien ooit de stem voor gehad heeft, maar ondertussen is haar krijsende hoogte pijnlijk om aanhoren en is haar intonatie zeer twijfelachtig. Het kleine rolletje van Mariana werd gezongen door de frisse en lichte sopraan van Agnieszka Slawinska. De vrouwelijke ster van de avond is Hanne Roos die met operette-flair een charmante Dorella zong.

De twee bassen werden met doorwinterde Wagnerstemmen bezet. Robert Bork was bijvoorbeeld de meeste recente Klingsor in de Vlaamse Opera. Hij zet een monumentale Friedrich neer. Wolfgang Bankl is een schitterende Brighella met perfect gevoel voor komische timing. Bij de tenors zijn het Benjamin Hulett als een stralende Luzio en Thomas Blondelle als Claudio die het mooie weer maken.

Publicatie: zaterdag 14 mei 2016 om 08:06
Rubriek: Opera