Idomeneo in Antwerpen

Sommigen herinneren zich misschien nog de "oude" productie van Idomeneo bij de Vlaamse Opera. De nieuwe productie van David Bösch slaagt er niet in om McVicar te doen vergeten, maar heeft toch een paar mooie beelden. Paul McCreesh dirigeerde een stevige uitvoering van de eerste versie van Idomeneo (gelukkig) zonder slotballet.

foto's © Annemie Augustijns

David Bösch heeft twee jaar geleden zijn entree gemaakt met Strauss' Elektra. Met Idomeneo maakt hij een bruggetje naar die eerdere productie. Elektra/Elettra is in Idomeneo vooral verliefd op Idamante en is woedend als hij met Illia trouwt. Bösch laat haar echter een bijl vinden op het strand en tijdens haar grote woedearia komt Orestes aandraven met diezelfde bijl... het moet niet altijd een kettingzaag te zijn. Elettra werd gezongen door Serena Farnocchia, weliswaar met veel wilde uitbarstingen waarbij ze af en toe het orkest kwijt geraakte. "D'Oreste, d'Ajace" was wel indrukwekkend en met correcte vocale controle.

Bösch schuwt het bloed niet en ook in deze productie is het koor gedrenkt in bloed nadat het zeemonster de helft van Kreta uitgemoord heeft. Tijdens de ouverture werd met een tekenfilm in het kort het verhaal al verteld. Die tekenfilmpjes komen terug tijdens de rest van de opera: de ene keer zorgen ze voor wat sfeer, meestal zijn ze overbodig. De stranding van Idomeneo voor een opbollend zeil is daarentegen wel mooi. Ook het donkere derde bedrijf met zwartgeblakerde kruisen en mooie belichting kon me overtuigen. Ik was echter minder overtuigd van het slot wanneer Idomeneo dronken het podium opkomt om zijn kroon over te dragen aan Idamante.

Roberto Saccà was op papier een ideale Idomeneo, in de praktijk iets minder. Hij zingt Idomeneo met mooie, dramatische tenor. Het is wel niet allemaal even Mozartiaans afgeborsteld als ik zou willen, met vooral een nogal ruwe vertolking van "Fuor del mar".

Renata Pokupic was een zwakke en kleurloze Idamante. Bij haar eerste aria "Non ho colpa" kon je nog opwarmingsproblemen aanvaarden. Maar de rest van de avond krijgt ze haar stem nooit in de juiste plooi en klinkt alles even monotoon. Ik heb wel genoten van de lyrische Ilia van Ana Quintans. Ze opent de voorstelling met "Padre, germani, addio" en dan heb je meteen zowat het beste van de hele avond gehoord. Maar ook "Se il padre perdei" of "Zeffiretti lusinghieri" zijn de pareltjes van deze productie.

Publicatie: zondag 1 mei 2016 om 09:07
Rubriek: Opera

Reacties

Kris (woensdag 18 mei 2016 om 13:02)

Ik zag ook de tweede cast en misschien omdat ik vreesde dat hij wat minder ging zijn was ik eigenlijk wel tevreden. Lothar Odinius was misschien wel wat "licht", maar soit, hij heeft mij toch enkele mooie momenten bezorgd. Maria Kataeva (Idamante) voldeed ruimschoots, zij het wat "bedeesder", wat wel paste bij zijn/haar rol. Hasmik Torosyan (Ilia) was OK. Nicole Chevalier was eveneens voor mij een zeer goede Elletra. veel brava's bij de uitvoering die ik bijwoonde (zelfs onmiddellijk na haar aria's). Ik weet niet meer waar ik het gelezen heb (krant of blog) maar ergens had iemand een negatieve opmerking gemaakt over het koor... bwa... ze moesten misschien wat "opwarmen", eerste interventies waren misschien wat minder top, maar de rest was heel goed. Net als het orkest: mooie "oude" klanken uit een modern orkest. McCreesh heeft dat goed gedaan, die mag voor mijn part nog eens terugkomen.
Grofweg ben ik ook wel tevreden over de regie: het was al slechter, dit was best genietbaar, met af en toe mooie "vondsten" en een "overall" idee dat steek houdt. De bijlen, kruisen en bloed... tja: bij Strauss' Elektra aanvaarden we dat direct... hier hebben we dat blijkbaar wat lastiger mee.
En, ja: ik herinner mij ook de "oude" productie van idomeneo uit Antwerpen: met Minkowski, Richard Croft, Magdalena Kozena, en Guy De Mey !

Stefan Verheyen (woensdag 11 mei 2016 om 11:32)

Ik heb zondag de tweede cast gezien en was wat teleurgesteld: Lothar Odinius is geen Idomeneo meer: te veel geaspireerde coloraturen (Fuohohohor del Mahahar) en geschreeuw om een gebrek aan finesse te compenseren. Idamante en Illia waren adequaat bezet met jonge zangers die het wat moeilijk hadden met de hoogte. De Elettra van Nicole Chevalier was het beste van de voorstelling: homogene stem in alle registers, technisch bijna foutloos en geen overacting als gothic princess. De woede aria was een fijne afsluiter.
Omdat ik niet echt tevreden was, ben ik dinsdag naar de eerste cast gaan zien: Saccà heeft een beter stijlgevoel in Mozart, maar niet meer de stem. Hij moest tijdens zijn eerste aria nog opwarmen, fuor del mar was correct gezongen, maar de lage coloraturen waren een zootje. Pokupic was pas in het derde bedrijf op dreef en was inderdaad een beetje bleek in haar eerste aria. Anna Quintans was een overtuigende Illia. Serena Farnocchia beviel me minder dan Chevalier als Elettra: zij neigt tot meer vocaal overacting: uithalen op hoge noten hoeven niet echt. Zij leverde wel een ontroerende aria af in het tweede bedrijf.
Ik vond de productie niet helemaal geslaagd: vooral de inconsistenties blijven me bij: waarom gebruikt hij in het heidense Kreta (met de geestige octopus symboliek) zo veel kruisbeelden, zeker in het derde bedrijf? Verwijzing naar het offer van de mensenzoon? Waarom offeren de Kretenzers een jongen aan het einde van het tweede bedrijf, als de hele idee van een onschuldige offeren zo'n dilemma oplevert? Dit haalt toch de kern van het drama onderuit?