Jérusalem in Bonn

In de 19de eeuw was Parijs zowat het land van melk en honing voor iedere operacomponist. Toen Verdi in 1845 de vraag kreeg om een opera te schrijven voor de Parijse Opéra, ging hij daar uiteraard op in. Maar in plaats van een nieuw werk te componeren, greep hij terug naar I Lombardi en gaf het een grondige revisie tot de nieuwe opera Jérusalem. De nieuwe productie in Bonn geeft meteen een sterk pleidooi voor deze opera.

foto © Thilo Beu

In tegenstelling tot een aantal andere vroege Verdi's - ik denk bijvoorbeeld aan Nabucco, Macbeth, Attila of I due Foscari - behoort deze opera echt tot de rariteiten. In Bonn zou het zelfs een creatie voor Duitsland zijn. Persoonlijk heb ik deze opera nog nooit gezien, met uitzondering van een catastrofaal misbezette Jérusalem in het Amsterdams Concertgebouw.

De opera speelt zich af tegen de achtergrond van de kruistochten. Gaston en Hélène vormen het liefdeskoppel dat gedwarsboomd wordt door Roger, de nonkel van Hélène, die ook een oogje op haar heeft. Hij wil Gaston laten vermoorden, maar door een verwisseling van mantels wordt zijn broer (Hélènes vader dus) gedood. De moord wordt in de schoenen van Gaston geschoven en hij wordt verbannen uit Frankrijk. Hij trekt naar Palestina en komt er in de gevangenis van de emir van Ramala terecht. Roger wordt gekweld door gewetenswroeging en trekt als kluizenaar naar Palestina. Hélène gaat op zoek naar Gaston en vindt hem ook. Ze worden gered (de vader blijkt toch niet helemaal dood te zijn) en de stervende Roger bekent zijn moordplannen.

Er zitten wel een paar onlogische plotwendingen in deze opera, maar voor de rest heeft hij alles wat je van een vroege Verdi verwacht: prachtige koren, meeslepende en vurige aria's met cabaletta's, mooie duetten en ensembles. Bonn heeft ook een overtuigende bezetting verzameld.

Sébastien Guèze zingt een lyrische Gaston. Hij moet wel een paar hoge noten forceren: de ene keer gaat het goed, een andere keer net niet. Anna Princeva is een uitstekende Hélène met een homogene stem die vlotjes door de coloraturen dartelt. Spijtig genoeg heeft ze geen triller en als ze opwaartse loopjes zingt, dan komt ze soms net te kort. Het hoogtepunt van de avond was hun duet in het tweede bedrijf als ze elkaar terugvinden en hun vreugde spectaculair mezza voce uitzingen. De rol van Roger is voor een grote bas. Alhoewel ik Franz Hawlata niet meteen associeer met het Franse of het Verdi-repertoire doet hij het onverwacht goed, vooral als kluizenaar. Voor de ridderlijke heroïek van het eerste bedrijf mist hij wat slagkracht.

Francisco Negrin was verantwoordelijk voor een goed leesbare regie. De productie heeft middeleeuwse trekjes in de kostuums. Het decor van Paco Azorín is één lange tunnel waar iedereen op weg is naar zijn ideale wereld, die verzinnebeeld wordt door de stad Jeruzalem...

Publicatie: maandag 15 februari 2016 om 18:25
Rubriek: Opera