Die Walküre in Erl

Gisteren barstte een onweer los boven het Passionsspielhaus in Erl, net tijdens het pianissimo uitgevoerde orkestrale voorspel tot de "Todesverkündigung" in het tweede bedrijf van Die Walküre. Ik waande me even terug in de Salzburger Felsenreitschule, waar de muziek ook regelmatig overstemd werd door het getokkel van de regen op het dak...

foto's © Tiroler Festspiele Erl / APA-Fotoservice / Xiomara Bender

Ik vind die "Todesverkündigung" een van de mooiste momenten van het tweede bedrijf, maar dat moment werd gisteren echter vooral verknoeid door de twee zwakke schakels in deze bezetting.

Alhoewel Bettine Kampp nog niet zo lang Brünnhilde zingt, klonk ze toch al versleten. Het begon al met haar onstuimige entrée waarbij ze alle hoge Hojotoho-noten miste en er totaal geen vlees zat aan de onmogelijke lage noten die Brünnhilde verondersteld wordt te zingen. Er zat geen lijn in de "Todesverkündigung", laat staan een doorleefde interpretatie. In het laatste bedrijf, tegen een dunne orkestratie, wordt helemaal duidelijk hoe onstabiel haar stem is.

Andrew Sritheran kan aanvankelijk nog enigszins verhullen dat hij nog niet klaar is voor Siegmund. De stem van deze Nieuw-Zeelandse tenor is groot en straalt, maar klinkt in de hoogte ook geforceerd. Al die krachtpatserij maakt dat hij in "Winterstürme" door zijn stem zit. Op pure wilskracht haalt hij toch het einde van het eerste bedrijf. Maar de pauze tot de "Todesverkündigung" heeft geen rust gebracht en hij moest het dan ook verder stellen zonder legato.

Zijn twee collega's van het eerste bedrijf zijn iets beter. Marianna Szivkova is een redelijke Sieglinde. Op vocaal vlak verloopt alles naar wens, maar interpretatief blijft ze op de vlakte. Hetzelfde geldt voor Raphael Sigling, die een monotone Hunding zong waar weinig dreiging vanuit ging. Hermine Haselböck was weer een opwindende Fricka.

Toen Vladimir Baykov 11 jaar geleden "Wotans Abschied" zong tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd grensde dat nog aan de waanzin, maar het geeft wel aan waar zijn dromen liggen. We kennen Baykov uiteraard van zijn recente vertolkingen van Sandoval in de Vlaamse Opera of Boris in de Munt. En alhoewel hij nog relatief jong is voor Wotan - 40 jaar is jong als je niet Friedrich Schorr of Hans Hotter heet - zette hij gisteren een verbluffende Wotan neer.

Zijn stem zit perfect en blijft de hele avond mooi en flexibel klinken. Monumentaal was zijn grote Rheingold-monoloog, goed ingedeeld en intelligent opgebouwd van het omfloerste begin 'Als junger Liebe Lust mir verblich, verlangte nach Macht mein Mut' tot de climax van 'nur Eines will ich noch... das Ende'. Ook zijn "Abschied" was nog een finaal kippenvelmoment. Als hij dit niveau aanhoudt en rustig verder kan rijpen, dan ziet de Wotantoekomst er mooi uit.

Publicatie: zaterdag 25 juli 2015 om 08:46
Rubriek: Opera