Un ballo in maschera in de Munt (2/2)

Op de valreep, hoorde ik gisteren nog de eerste bezetting van Un ballo in maschera in de Munt. Dat was een substantiële verbetering - vooral wat de mannen betreft - in vergelijking met de middelmatige tot zwakke tweede bezetting.

Om te beginnen is Stefano Secco een uitstekende Gustavo, al is hij geen echte spinto en zouden zijn lage noten wat meer gewicht mogen hebben. Zijn hoge noten klinken wel niet meer zo gemakkelijk als tien jaar geleden, maar ze zijn er allemaal en stralen mooi de zaal in. Op interpretatief vlak was het leuk om horen dat hij bijvoorbeeld in "E scherzo od è follia" naast het lacherige scherzo- ook het waanzinnige follia-aspect niet vergat. En na een beschouwende "Ma se m'è forza perderti" zong hij een ontroerende sterfscène. Ik had enkel wat problemen met het slepende tempo van "Di tu se fedele", maar dat zal vooral een keuze van Carlo Rizzi geweest zijn, denk ik.

De rol van Amelia blijft een lastig geval. Maria José Siri is beter dan Monica Zanettin, maar ze heeft ook een belabberd laag register dat niet voorbij de orkestbak geraakt. Haar eerste indruk tijdens de Ulrica-scène was niet fameus. De eerste echte test komt daar met haar kort gebed - "Consentimi, o Signore" - dat toch een iets expansievere stem vraagt die bovenop het orkest kan gaan zitten. Tegen alle verwachtingen in zong ze wel een geëgageerde galgenveldscène. Het lijkt wel alsof ze al haar energie opgespaard heeft voor dit cruciale tweede bedrijf - één van de meest geniale bedrijven die Verdi geschreven heeft - want in het derde bedrijf herviel ze weer met bijvoorbeeld een slecht zittende "Morrò, ma prima in grazia".

George Petean is, wat mij betreft, de ster van de avond. Hij zingt Renato met een ruime stem en goed aanvoelen van de Verdi-stijl. Een en ander culmineerde in een intense vertolking van "Eri tu", zonder de nodeloze overdrijvingen van Scott Hendricks uit de tweede bezetting.

Publicatie: woensdag 27 mei 2015 om 17:49
Rubriek: Opera