Un ballo in maschera in de Munt (1/2)

Als laatste productie voor de renovatie brengt de Munt een nieuwe productie van Un ballo in maschera. Het is ondertussen al twintig jaar geleden dat ik deze opera - die ik tot de top-5 der Verdi-opera's reken - nog eens in de Munt gehoord heb. De nieuwe productie is van La Fura dels Baus.

foto's © Johan Jacobs

Er zijn twee bezettingen voorzien. Ik hoorde gisteren de tweede bezetting (de eerste volgt later nog), die grotendeels benedenmaats bleef. Het grootste probleem is de tenor Riccardo Massi die Gustavo (ze kozen voor de Zweedse versie) zong. Zijn legato is meestal ver te zoeken. Alle noten vanaf zijn registerovergang klinken geforceerd en regelmatig ook net naast de toon. Bij elke aankomende hoge noot hield ik mijn hart vast; het is een kwestie van tijd voor hij kraakt, vrees ik...

De rol van Amelia wordt gemakkelijk onderschat, maar vraagt een volle spinto sopraan. Monica Zanettin kan slechts beperkt voldoen aan die eis. Haar stem is ruim, maar haar lage noten zijn totaal onhoorbaar en ze heeft maar twee dynamische standen: luid en stil, en haar hoge noten zijn altijd forte. Dat maakt dat haar grote aria "Ma dall'arido stelo divulsa" te weinig textuur heeft om boeiend te zijn en ze totaal niet ontroert met "Morrò, ma prima in grazia". Nu, het moet waarschijnlijk niet eenvoudig geweest zijn om een adequate tweede Amelia te vinden, nadat ze Tamar Iveri aan de deur gezet hebben na het beruchte Facebook-debacle...

Scott Hendricks is daarentegen aanvaardbaar als Renato. Persoonlijk vond ik zijn vertolking van "Alla vita che t'arride" te sarcastisch. "Eri tu" was dan wel redelijk geslaagd al was zijn expressieve inleving in het voorafgaande "Alzati"-recitatief op het randje van de aanvaardbare Verdi-stijl. Ik was daarentegen wel volledig tevreden met de twee andere vrouwenrollen. Ilse Eerens zingt een sprankelende Oscar en Marie-Nicole Lemieux moet geen moeite doen om de lage noten van Ulrica prachtig te laten resoneren.

De enscenering van Alex Ollé blijft redelijk trouw aan het libretto, al is het uiteraard een moderne productie. Iedereen draagt wel van in het begin maskers, die slechts af en toe afgezet worden - bijvoorbeeld in de Ulrica-scène of in het liefdesduet van Amelia en Gustavo. Alfons Flores heeft een efficiënt decor bedacht van grauwe structuren dat snel omgebouwd kan worden. Ik heb enkel wat bedenkingen bij de vrouwelijke Oscar die zich wulpse vrijheden veroorlooft tijdens "Volta la terrea"... of de samenzweerders die op het einde gasmaskers opzetten en ook de rest van Gustavo's hofhouding vergassen.

Publicatie: donderdag 14 mei 2015 om 08:03
Rubriek: Opera