Die Jahreszeiten in Dortmund

Twee jaar geleden, bracht de opera van Dortmund een geënsceneerde versie van Mendelssohns Elias. Nu wagen ze zich aan een tweede oratorium dat dramatisch iets gecompiceerder is: Die Jahreszeiten van Joseph Haydn.

foto's © Thomas M. Jauk

Wie hoopte op een pastoraal divertissement is eraan voor de moeite. De regisseur Jens-Daniel Herzog - en tevens de opera-intendant in Dortmund - ziet een parallel tussen het verloop van de seizoenen van groei over wasdom tot de dood met de recente geschiedenis van de Duitse Bondsrepubliek. Wat is het toch met die Duitse regisseurs dat ze hun eigen verleden regelmatig projecteren op een of andere opera (of oratorium) ?

Nu, in dit geval valt er wel iets voor te zeggen en het werkt ook wel voor een groot stuk. De voorstelling begint met het einde van de winter tijdens de ouverture. Die winter is het einde van de Tweede Wereldoorlog. De drie solisten - Hanne, Lukas en Simon - zwaaien met een witte vlag om zich over te geven. In de lente volgt dan de heropstanding van het nieuwe Duitsland. Lukas is nu een Amerikaanse officier als personificatie van het Marshall-plan.

De zomer is het hoogtepunt van productiviteit tijdens de jaren '60. Hanne zingt haar aria "Welche Labung für die Sinne" terwijl kinderwagens en zwangere vrouwen een carrousel rond haar vormen. Eerder werd de industriële activiteit met de staalindustrie - Dortmund ligt niet voor niets in het Ruhrgebied - uitgebeeld tijdens het koor "Sie steigt herauf, die Sonne". In de herfst volgt dan de gezapigere periode onder Helmut Kohl. Het is ook het meest pastorale deel met oogstfeesten.

Tot dan loopt alles goed - alhoewel een deel van het publiek al uitvoering zijn ongenoegen bekend gemaakt had. Die Jahreszeiten is geen zwaarwichtig oratorium en dus mag er ook wel eens gelachen worden. Sommige referenties waren iets té Duits voor mij, maar rond mij werd toch regelmatig gegniffeld. Maar iets minder overacting van vooral het koor had voor iets meer niveau kunnen zorgen.

Problematisch is het slotdeel. De winter is in Herzogs visie een toekomstbeeld van een verstarrend en vergrijzend land. Ik had eerder een einde verwacht met de val van de Berlijnse Muur, waarna een nieuwe lente had kunnen beginnen. Het slot in een rusthuis wringt iets te veel met de tekst.

De drie ensemble-leden die de solopartijen zongen, waren wel sterk. In de eerste plaats was er Anke Briegel als Hanne. Haar lichte sopraan kwinkeleert leuk en fris. Lucian Krasznec was een nasaal klinkende Lukas, maar wel met de nodige tekstexpressie. De bas-bariton Morgan Moody zong Simon. Over het algemeen heeft hij een goede homogene bariton, maar voor de paar echt lage momenten beschikt hij niet over de juiste diepte.

Publicatie: maandag 28 april 2014 om 18:12
Rubriek: Opera