Dvorak Requiem in deSingel

Het Requiem van Dvorak behoort niet echt tot het ijzeren Requiem-repertoire. Met ruim anderhalf uur is het daarvoor iets te lang en ook muzikaal is het onevenwichtig en niet altijd even boeiend. Desalniettemin dirigeert Philippe Herreweghe het dit weekend drie keer met de Filharmonie en een onwaarschijnlijk uitgebreid Collegium Vocale.

Het is vooral het eerste deel dat muzikaal het zwakste is. Elk deel heeft wel zijn kwaliteiten, maar als geheel sleept het zich traag voort. Na het "Amen" van het Lacrimosa lasten ze een pauze in zodat iedereen weer fris was voor het sterke slot met het ragfijne Hostias en het ontroerende Pie Jesu.

De vier vocale solisten waren goed tot uitstekend. Wat mij betreft, hoort Ilse Eerens tot het kruim van de huidige Belgische sopranen. Gisteren liet ze echter geen al te beste indruk na. Haar partij heeft dan wel een onmogelijke tessituur, maar het was verrassend om te horen dat in het eerste deel haar laagte wel goed klonk, terwijl haar hoogte schraal was. Het was wachten tot het Sanctus voor haar zilveren topnoten weer van de partij waren.

Bernarda Fink was een luxueuze bezetting voor de relatief korte altpartij. Met veel warmte en gravitas zette ze het Tuba mirum in. Voor de rest was zij dé zangeres die ook de tekst een expressieve inslag gaf. Nathan Berg zong met een stevige stem de baspartij, al vond ik hem niet altijd even subtiel. Maar het was de tenor Maximilian Schmitt die voor mij met de prijzen ging lopen. Hij heeft een fantastische lyrische tenor die goed projecteert en perfect verstaanbaar is. Hem wil ik wel eens liederen horen zingen...

Publicatie: zaterdag 26 april 2014 om 15:50
Rubriek: Oratorium