Otello in Antwerpen

In een seizoen dat in het teken staat van "Fatal attraction" kan een opera als Otello moeilijk ontbreken. De Vlaamse Opera koos echter voor de belcanto-versie van Rossini in plaats van de meer dramatische Verdi-opera. Het was een zeer goede voorstelling... niet in het minst dankzij de kranige Alberto Zedda in de orkestbak en een uitstekende bezetting.

foto's © Annemie Augustijns

Gregory Kunde zong twee jaar gelden nog Otello in de concertante voorstelling in de Munt. Op de Antwerpse première overtrof hij zichzelf nog. Zijn stem is warm, rond en glanst mooi. Hij combineert de robuuste kracht en de nodige virtuositeit voor deze partij. Het was spijtig dat Rossini geen applausmoment voorzien heeft na zijn eerste grote aria "Ah si, per voi già sento". Hij maakte nog het meest indruk in het tweede bedrijf als hij eerst Iago en nadien Rodrigo van repliek dient.

Iago en Rodrigo zijn ook twee tenorpartijen die niet te onderschatten vallen. Iago blijft nog het meest op de achtergrond - in tegenstelling tot zijn machinaties bij Verdi - maar werd door Robert McPherson met krachtige stem vertolkt. Maxim Mironov heeft tot nu toe geen al te best parcours afgelegd in de Vlaamse Opera, maar als Rodrigo lijkt hij wel een andere zanger met een meer dan aanvaardbare uitvoering van "Ah, come mai non senti".

De jonge sopraan Carmen Romeu is een ware ontdekking als Desdemona. Haar stem is groot en klinkt fantastisch mooi. Voor het Wilgenlied had ze iets meer mogen nuanceren, maar het is een plezier om nog eens zo'n grote lyrische stem te horen. De manier waarop ze Rodrigo "Io gli son sposa" in het gezicht slingert, bleef lang hangen...

Bij de iets kleinere rollen moet ook de Emilia van Raffaella Lupinacci vermeld worden, en uiteraard Josef Wagner als Elmiro.

De productie werd ingehuurd van de opera van Zürich. Het duo Moshe Leiser en Patrice Caurier hebben een verzorgde voorstelling bedacht die de racistische ondertoon van de opera nog wat versterkt. Een paar overbodige ideeën waren bijvoorbeeld het Afrikaans muziekje in de scènewisseling naar Otello's kamer of het gebruik van een platenspeler om de intro van het Wilgenlied te laten weerklinken van een 45-toerenplaatje.

Na een zwakke seizoenstart, lijkt de Vlaamse Opera zich herpakt te hebben met eerst Der Rosenkavalier en nu deze Otello.

Publicatie: zondag 9 februari 2014 om 20:49
Rubriek: Opera