La clemenza di Tito in de Munt (1/2)

Het vorige Munt-seizoen eindigde met een geniale Cosi fan tutte. Dit seizoen begint met een even briljante productie van La clemenza di Tito met een bezetting waar heel weinig op valt af te dingen.

foto's © Clärchen und Matthias Baus

Na zijn Idomeneo had ik geen al te hoge verwachtingen voor wat Ivo van Hove deze keer zou brengen, maar deze Clemenza zou - nu al - één van de hoogtepunten van het seizoen kunnen worden. Jan Versweyveld heeft een luxueus decor ontworpen dat nog het best omschreven kan worden als een kamer van een vijfsterrenhotel. Centraal staat een groot bed, rechts een bureau, links een spiegel... alles omgeven door glazen muren waarachter een tribune zichtbaar is waar het koor plaatsneemt.

De opera gaat over de confrontatie tussen het publieke en het private leven van Tito. Er zijn constant video-camera's die hem en zijn entourage filmen en die beelden dan uitvergroot weergeven op de achterwand. Enkel op het hoogtepunt van Tito's verdriet - tijdens de scène met Sesto als hij probeert te weten te komen waarom Sesto een aanslag op hem wilde plegen - stuurt hij de camera expliciet weg.

Die ondervragingsscène uit het tweede bedrijf is hét hoogtepunt van de voorstelling. Ze begint dan wel met een ellenlang recitatief tussen Tito en Sesto, maar de personenregie in deze scène (zoals overigens in de hele opera) is zo aangrijpend en zo goed gebracht dat je meegesleurd wordt in de ontzetting van de twee vrienden.

Een dergelijke gedetailleerde regie kan alleen maar werken met een bezetting die al deze emoties geloofwaardig kan overbrengen, zowel vocaal als teatraal. De Munt heeft een dubbele bezetting voorzien en op zijn minst de eerste bezetting slaagt al glansrijk in deze taak. De talloze recitatieven zijn pareltjes van tekstprojectie en karaktertekening.

Kurt Streit bezit alle kwaliteiten om de Romeinse keizer overtuigend uit te beelden. Heel af en toe ontbreekt het hem wel aan kracht, zoals tijdens "Se all'impero" als hij Sesto's doodvonnis verscheurt. Anna Bonitatibus is een hartverscheurende Sesto tijdens "Deh per questo istante".

Zoals gewoonlijk is Véronique Gens een elegante verschijning en haar uitstraling compenseert een iets dunner geworden hoogte. Ze speelt Vitellia niet als een wraaklustige Lady Macbeth, maar weet de verschillende conflicterende emoties uit te drukken die culmineren in "Non più di fiori". Simona Saturová is een degelijke Servilia, maar valt wat bleek uit naast de drie andere protagonisten.

Wie niet aan kaarten geraakt is, kan op 1 december afstemmen op Canvas waar dan deze productie uigezonden wordt... een aanrader !

Publicatie: vrijdag 11 oktober 2013 om 12:18
Rubriek: Opera