I masnadieri in Essen

I masnadieri is de laatste nieuwe productie van het seizoen in Essen en tevens de laatste productie onder Stefan Soltesz als intendant.

foto © Beu Thilo

Van Dietrich W. Hilsdorf heb ik al verschillende geslaagde producties gezien in Essen, die meestal modern zijn, maar toch trouw blijven aan het libretto. Maar een vroege Verdi-opera als I masnadieri lijkt zijn fantasie te boven te gaan. Het is wel nog niet zo erg als in Frankfurt waar de regisseur heel de muzikale structuur van het eerste bedrijf overhoop gooide.

Hij deelt de opera op in twee delen met een pauze in het midden. Het eerste deel - dat loopt tot halverwege het tweede bedrijf - geeft hij de titel "Familienbande". We zien een donker kasteel met marmeren trappen en een groot bureau waaraan Massimiliano in pyama en kamerjas zit te suffen. En daar beginnen meteen de problemen. Tijdens de eerste scène is zijn zoon Carlo verondersteld alleen te zijn. Maar hier is heel de familie aanwezig. De clou van de hele opera is namelijk dat Carlo door zijn vader verbannen werd. Als de valse brief dan ook nog eens door zijn broer Francesco voorgelezen wordt in plaats van door Rolla, dan is de verwarring compleet. De discrepanties tussen tekst en beeld stapelen zich op.

Het tweede deel is helemaal bij de haren getrokken. Nu zijn we in een beurszaal... toegegeven, het verband tussen "masnadieri" en bankiers is misschien niet zo heel ver te zoeken. Maar de tussenkomst van een Pussy Riot-groepje, inclusief ontblote borsten, is te gek voor woorden en dateert meteen deze productie nog voor ze goed en wel in het repertoire is opgenomen. De rol van de priester wordt in deze productie opgenomen door Massimiliano, waardoor de bekentenis van Francesco - in dit geval dus aan zijn vader - toch iets bijbrengt.

Op muzikaal vlak, valt de voorstelling wel redelijk mee. Marcel Rosca is de vaste huisbas in Essen en alhoewel hij tegen zijn pensioen aanloopt - na de voorstelling werd hij door Soltesz met bloemen uitgewuifd na 28 jaar als ensemble-lid - heeft zijn stem nog het nodige karakter voor Massimiliano. Zurab Zurabishvili bezit het juiste temperament voor Carlo... maar telkens hij zijn stem langs onder naar boven duwt, treedt er geblaat op. Als hij neerwaarts door zijn passagio buitelt, kraakt zijn stem. Mikael Babajanyan heeft wel alle kwaliteiten van Verdi-bariton en zet dan ook een dreigende Francesco op het podium. Liana Aleksanyan heeft een ruime, gezonde sopraan. Maar haar coloraturen beperken zich tot een paar hoge luide noten. Van de vertolker van een rol die Verdi schreef voor Jenny Lind, verwacht ik toch meer iets meer notie van belcanto.

Publicatie: zondag 21 juli 2013 om 08:26
Rubriek: Opera