Sophie Karthäuser in het Conservatorium

Een jaar geleden stond Sophie Karthäuser nog in de Munt voor een liedrecital. Gisteren was ze weer in Brussel, deze keer in de intiemere zaal van het Conservatorium en met Eugène Asti als pianist, voor een Duits-Frans liedprogramma.

Net zoals vorig jaar blonk ze uit met haar uitstekende uitspraak - zowel in het Frans als in het Duits - haar homogene stem en voortreffelijke tekstinterpretatie. In het Duits repertoire neigde dit soms wel naar overinterpretatie. Het is bijvoorbeeld niet omdat in Schumanns Widmung een zin als "Du meine Wonn', o du mein Schmerz" voorkomt, dat dit een triestig lied zou zijn. Haar gezichtsuitdrukking wisselt met elk woord en daarbij verliest ze het groter geheel uit het oog. Maar beter wat te veel expressie dan te weinig.

Ik had vooral bedenkingen bij haar Schubertvertolkingen. De drie Mignon-Lieder (D.877) kregen een te opera-achtige uitdrukking met brede vocale gebaren. Het tempo van Heiss mich nicht reden was ook wat te snel naar mijn zin... net zoals dat van Gretchen am Spinnrade, waardoor ons Gretchen eerder aan een moderne naaimachine leek te zitten dan aan een spinnewiel. De zes liederen van Clara Schumann (opus 13) kwamen na de gejaagde Schubert-liederen als een verademing.

In het tweede deel van de avond met Franse liederen, doseerde ze haar zeggingskracht veel beter. Na twee Hahn-klassiekers, A Chloris en Quand je fus pris au pavillon, zong ze de drie bekende Satie-liederen. In La statue de bronze koesterde ze het understatement, Daphénéo zong ze met charmante naïviteit.

Ze eindigde met Francis Poulenc (die in januari exact 50 jaar geleden overleed). Hij componeerde zijn laatste liedcyclus La courte paille voor Denise Duval. Het is een gevarieerde cyclus die niet zo vaak opgevoerd wordt en waarbij de oneven liederen relatief serieus zijn en de even liederen in de lijn liggen van de eerdere Satie-kolder. De grappige liederen zong Karthäuser met even veel stijl en een perfecte timing. De serieuze liederen, en dan vooral Le sommeil en Les anges musiciens, waren geparfumeerd met de sfeer van Les dialogues des Carmélites.

Het Poulenc-groepje werd officieel afgesloten met het overbekende Les chemins de l'amour, waarna nog C volgde als enig bisnummer. Er stonden micro's, dus ik veronderstel dat dit concert ooit wel ergens te (her)beluisteren valt. Vooral voor de Franse liederen kan ik dat aanraden...

Publicatie: zondag 24 februari 2013 om 09:20
Rubriek: Liedrecital