Lulu in de Munt

Lulu van Alban Berg behoort tot één van de belangrijkere opera's van de twintigste eeuw. Alhoewel ik me weinig emotioneel betrokken voel door de muziek van deze opera, vind ik het verdienstelijk dat de Munt dit werk nog eens programmeert, ook al is het dan in een enscenering van Krzysztof Warlikowski.

foto © Bernd Uhlig

In deze productie werkt Warlikowski me voor een keer niet op de zenuwen zoals bij zijn vorige regiepogingen in de Munt. Maar dat betekent nog niet dat het een erg boeiende enscenering is. Hij vertrekt vanuit één idee - het derde tafereel van het eerste bedrijf waaruit blijkt dat Lulu een danseres is - en blijft daar dan ook bij. Lulu is een ballerina - verdubbeld in een jonge onschuldige versie en een volwassen ballerina in zwarte tutu - die even gemakkelijk van pruik wisselt als van naam.

Het eenheidsdecor bestaat uit een roltrap die niet rolt en een glazen kooi... die zowel dienst doet als beestenkooi in de proloog, atelier van de schilder als gevangenis voor Lulu. Het maakt de scènewisselingen vooral gemakkelijker. Maar alles speelt zich op dezelfde plaats af, waardoor het verhaal onduidelijker wordt en er weinig evolutie merkbaar is, afgezien van oppervlakkigheden als een strippende ballerina of zangers in rare pakjes. Deze productie laat me dan ook emotioneel even koud als Bergs muziek.

Barbara Hannigan zong onlangs nog de operaproductie van Passion en maakte nu haar debuut als Lulu. Ze zet een bovenaardse prestatie neer, zowel op dramatisch als vocaal vlak. Ze moet niet alleen een half bedrijf op spitzen lopen, maar doorloopt tegelijkertijd alle emoties van Lulu. Voor elke scène vindt ze weer een nieuwe vocale kleur. Enkel een paar hyperhoge noten klonken wat mager. Ik had ook de alternatieve bezetting met Kerstin Avemo moeten horen, maar om een of andere reden heeft ze slechts één avond gezongen en al de andere voorstellingen aan Hannigan overgelaten, waardoor ik haar spijtig genoeg gemist heb.

Publicatie: donderdag 25 oktober 2012 om 07:09
Rubriek: Opera