Passion in de Munt

Het moet je als hedendaagse opera maar overkomen... op drie jaar tijd, drie keer opgevoerd worden, in drie verschillende ensceneringen. Het overkwam Passion van Pascal Dusapin. De opera werd in 2008 gecreëerd op het Festival van Aix, in 2009 ensceneerde Pierre Audi hem voor het Holland Festival in Amsterdam en in 2010 was het de beurt aan Sasha Waltz in het Théâtre des Champs-Elysées. Het is deze Parijse productie die vandaag het Muntseizoen opende.

foto © Bernd Uhlig

Passion is losjes gebaseerd op de Orpheus-mythe, alhoewel je dat niet uit het (Italiaans) libretto kan opmaken. Er gebeurt eigenlijk niets, het gaat hem vooral over de emoties of passies die verondersteld worden op te laaien als Orpheus probeert zijn geliefde terug te halen uit de hel. Orpheus en Eurydice krijgen in de opera de naamloze aanduiding "Lui" en "Lei" en bewegen zich doorheen tien scènes gedurende ongeveer anderhalf uur.

De enige opera die ik tot nu toe van Dusapin gehoord heb, was zijn Perelà in Parijs. Wat beide opera's gemeen hebben, zijn de redelijk normale zanglijnen, al zijn ze niet altijd even boeiend. De orkestratie is daarentegen grondig verschillend. Passion werd gecomponeerd voor een beperkt ensemble... hier uitgevoerd door het Kamerorkest van de Munt onder leiding van Franck Ollu met vooral strijkers en blazers. Er wordt ook elektronica gebruikt om af en toe geluiden en versterkte stemmen of zuchten van de zangers doorheen de zaal te laten circuleren. Op de parterre moet dat ongetwijfeld interessant geklonken hebben. Maar aangezien ik één van die luidsprekers net boven mijn hoofd had hangen, is dat ruimtelijk effect aan mij voorbijgegaan.

Sasha Waltz regisseerde vorig jaar Matsukaze in de Munt. Passion is een pure dansvoorstelling geworden zonder decors, met enkel een groot zwart podium met achteraan een verlichte Bob Wilson-muur. De twee zangers worden betrokken in de choreografie, samen met drie koppels dansers. Ik heb hoegenaamd geen enkele affiniteit met moderne (noch klassieke) dans, maar het resultaat heeft wel sensuele en esthetische kwaliteiten. Mooie effecten ontstonden als ze attributen gebruikten, zoals zwarte pluimen of ballons.

Dusapin schreef de opera voor Barbara Hannigan en Georg Nigl, en zij zijn tot nu toe de enige zangers die Lei en Lui gezongen hebben. Nigl heeft een lichte bariton die weinig indruk naliet. Barbara Hannigan heeft daarentegen een fantastische sopraan die de hoge noten loepzuiver uit de stratosfeer plukt maar tegelijkertijd ook warmte uitstraalt. Het zeskoppige koor Vocalconsort Berlin - in de opera "gli altri" genoemd - zongen meestal vanuit de orkestbak. Als ze toch eens op het podium verschijnen, zijn de drie mannen gekleed in grijze pijachtige kostuums. De vrouwen moeten het stellen met weinig flatterende witte paasei-creaties.

Op zich is het wel een fascinerend werk, maar of dat die drie ensceneringen op zo'n korte tijd rechtvaardigt, valt te betwijfelen.

Publicatie: donderdag 30 augustus 2012 om 21:35
Rubriek: Opera