Angelika Kirchschlager in Schwarzenberg

Na het Schrammelconcert eergisteren, stond Angelika Kirchschlager vandaag weer op het podium van de Angelika-Kauffmann-Saal voor een iets normaler recital... Alhoewel, want haar vaste pianist Helmut Deutsch kreeg versterking van Gautier Capuçon voor een trio-recital, dat ik niet meteen tot de beste uit Kirchschlagers carrière zou rekenen.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Het programma was vooral ingegeven door de combinatie van muzikanten, waarbij ook de cellist moest renderen zodat hij iets meer te doen kreeg dan de begeleiding van het voor de hand liggende Opus 91 van Brahms. Tijdens de repetities zijn ze nog een paar keer van gedacht veranderd, waardoor het uiteindelijke recital er iets anders uitzag dan aangekondigd.

Eén van die nieuwe stukken was Le Sylphe van César Franck, waarmee ze het recital openden, of het bekendere Elégie van Jules Massenet vlak voor de pauze. Beide stukken waren nog niet rijp om ze al voor het publiek te brengen. Kirchschlager had haar ogen gekluisterd aan de partituur en leek meer te markeren dan te zingen.

Tussen deze twee Franse liederen brachten ze de Zigeunermelodien van Dvorak. Kirchschlager wisselde af met Capuçon, zodat sommige liederen enkel instrumentaal uitgevoerd werden met de zangpartij op de cello. In deze liederen was Kirchschlager in alle geval op bekender terrein; ze zong ze trouwens in het Duits. Daarna volgden met Jeanie with the light brown hair en Wilt thou be gone, love? van Stephen Collins Foster weer twee vreemde liederen, die niet echt in het rijtje thuishoorden.

Het zelfde kan gezegd worden van Va, laisse couler mes larmes, de aria van Charlotte uit Werther, waarmee het tweede deel van de avond begon. De uitvoering was nogal afgekapt met een plots begin van de aria, die even abrupt eindigde.

De rest van het programma bestond uit Brahms. Eerst zong Kirchschlager Feldeinsamkeit, wat zo ongeveer het beste van de hele avond was, en Wiegenlied. Daarna speelden Capuçon en Deutsch een zestal bekende Brahmsliederen, waar de lange frases van bijvoorbeeld Wie Melodien goed tot hun recht kwamen op de cello. Als slot kwamen dan de twee "Gesänge" Opus 91 met een sfeervol Gestillte Sehnsucht en ingetogen Geistliches Wiegenlied.

Publicatie: dinsdag 30 augustus 2011 om 21:43
Rubriek: Liedrecital