Götterdämmerung in Weimar

In tegenstelling tot de drie vorige opera's, begint Götterdämmerung wél met de echte Nornen. De enscenering van het laatste deel van de Weimarer Ring staat terug op het niveau van Die Walküre.

Michael Schulz heeft voor Götterdämmerung nog iets nieuws bedacht. Na de vermenselijking van Grane, doet hij nu het zelfde met de Raven van Wotan. In het begin van de opera hangen zes zwart geklede jongeren wat doelloos rond tijdens de Norn-scène. Deze "Raven" komen later nog verschillende keren terug. Meest opvallend daarbij is een scène tussen Hagen en Grane, nadat Siegfried vertrokken is om Gunthers bruid te gaan oppikken. Op dat moment storten de Raven zich op Grane, haalt Hagen een schaar boven en knipt haar lange haar af.

Dit idee om Grane te betrekken in de handeling is een van de sterke ideeën van deze productie. Andere regisseurs negeren dit gewoon... wat kan je nu aanvangen met een paard ? Maar door Grane om te vormen tot de trouwe metgezel van Brünnhilde krijgen verschillende scènes een andere dimensie. Dit is bijvoorbeeld het geval in de scène nadat Siegfried de vergeetdrank gedronken heeft. Grane zit daarbij, ze weet wat er gebeurt en kan toch niet ingrijpen.

Nog zo'n mooi idee is de enscenering van de Brünnhilde-Waltraute-scène. Waltraute komt namelijk niet alleen, maar brengt de zeven andere walkures mee. Even zijn de negen zusters weer allemaal samen, waardoor extra druk op Brünnhilde gelegd wordt om de Ring op te geven. Waltraute werd gezongen door Nadine Weissmann, één van de vaste zangers van het ensemble in Weimar. Ze was ook een van de Nornen en Schwertleite, maar vooral Erda. Voor Erda is ze nog iets te jong, maar Waltraute lag haar perfect. Ze zong haar pleidooi opvallend traag en met nadruk gedragen.

Erda komt ook nog eens terug in deze Götterdämmerung-productie. Na het "Verrat, Verrat" van Brünnhilde, schrijdt ze naar voor en het doek gaat achter haar dicht, waarna ze "Heil'ge Götter, himmlische Lenker!" zingt terwijl Erda uit het gordijn opduikt om haar bij te staan. Het hoeft geen betoog meer dat Catherine Foster weer een fenomenale Brünnhilde was.

Ze was trouwens ook niet te beroerd om een paar uur voor de voorstelling nog deel te nemen aan een "Publikumsgespräch" in de foyer samen met een paar andere zangers, de dirigent en een dramaturg. Daarbij vertelde ze dat haar agenda al tot in 2017 redelijk vol zit met Elektra's, Isoldes en Brünnhildes. Ze liet zich daarbij ontvallen dat ze ook al de Brünnhildes zal zingen in de Ring in Amsterdam tijdens het seizoen 2013-14.

Na Stefan Vinke, kreeg ze een andere Siegfried tegenover zicht. Norbert Schmittberg is een redelijk aanvaardbare Siegfried, maar zijn hoogte is nogal zwak - het beruchtje dootje laat hij voor wat het is. Tijdens zijn samenvatting van wat in Siegfried gebeurde, kon hij me ook weinig boeien.

Renatus Mészár, de twee vorige Wotans, zong deze keer Hagen. Ik vind zijn stem niet zwart genoeg voor die rol, maar hij weet wel expressieve accenten te leggen. Mario Hoff, de Rheingold-Wotan, zong een correcte Gunther. Marietta Zumbült, eerder ook al Freya, was een lyrische Gutrune die iets te zwak overkwam.

Daarmee valt definitief het doek over deze Ring in Weimar. De intendant vertelde tijdens die zondagmiddagontmoeting dat een Ring veel duurder is om op te voeren dan een andere opera en dat hij zeker niet meer hernomen zal worden...

Publicatie: maandag 11 juli 2011 om 16:14
Rubriek: Opera