Semiramide in Antwerpen

Het is de derde keer dat ik Rossini's Semiramide hoor en het is tevens de derde keer dat Alberto Zedda dirigeert. Deze keer staat hij in de orkestbak van de Vlaamse Opera voor de nieuwe productie van Nigel Lowery met een bezetting van zangers die bijna allemaal hun roldebuut maken.

foto © Annemie Augustijns

Semiramide speelt zich af in het historische Babylon. Dat ligt dicht genoeg bij Irak, moet Lowery gedacht hebben, en dus verplaatst hij de handeling naar het kapot geschoten paleis van Saddam Hoessein. Dat paleis dient slechts als decor-achtergrond en doet voor de rest niet ter zake. Tenzij dat het een aanleiding is om verhuiskisten (waar bijvoorbeeld de spullen van de vermoorde Nino inzitten) en kartonnen dozen (waarop het koor te pas en te onpas gaat staan) te kunnen gebruiken.

Voor een keer, is de regie van Lowery redelijk aanvaardbaar... zonder dansende koorknapen, zeemeerminnen of reuzekuikens. Semiramide moet een blonde vamp voorstellen, die ook een figurant als dubbelganger meekrijgt. Vlak voor haar grote aria "Bel raggio lusinghier" doet ze even de slaapwandelscène van Lady Macbeth, alhoewel daar - op dat moment van de opera - geen enkele zinnige reden voor te bedenken is... maar het is allemaal onschuldig in vergelijking met de creatieve ideeën die hij vroeger al op ons losgelaten heeft.

De titelrol werd gezongen door Myrtò Papatanasiu. Semiramide is geen onverdeeld succes voor haar. Ze zingt wel de meeste noten, maar de lange frases met coloraturen brengen haar aan de rand van haar mogelijkheden. Ik had vaak de indruk dat ze geen overschot van adem meer had. Op zich zou ik haar dat nog kunnen vergeven als ze dan ook iets doet met de partij. Alhoewel ze uiteenlopende emoties moet vertolken, merkte ik weinig variatie in haar expressie, waardoor ze me nooit echt kon meesleuren in haar gevoelswereld.

Dat probleem had ik bijvoorbeeld niet met Ann Hallenberg. Sinds haar Charlotte in de Vlaamse Opera vind ik haar een ondergewaardeerde mezzo met een prachtige stem. Haar Arsace is uitermate expressief, robuust als generaal, gebroken als zoon, vastberaden als hij zijn vader moet wreken. Josef Wagner is een verrassend goede Assur. Ik had verwacht dat hij te baritonaal zou klinken, wat niet het geval bleek te zijn. Rossini is zelden meegaand voor zijn tenors. Idreno is ook zijn onmogelijke partij. Robert McPherson zingt met een hoop squillo, maar in zijn tweede aria "La speranza più soave" laat hij toch ook een iets minder luide kant horen.

Publicatie: zondag 19 december 2010 om 22:37
Rubriek: Opera

Reacties

wim (vrijdag 24 december 2010 om 16:51)

tja, ik vond de regie ook maar niks. lowery's rinaldo vond ik schitterend, candide was al heel wat minder, en dit leek nergens op. maak er desnoods een louter esthetisch mooie, brave, ietwat saaie en voorspelbare "letterlijke" enscenering van, maar bespaar ons die vergezochte onzin. *zucht* wanneer komt carsen nog eens terug?

Gualtier Maldé (woensdag 22 december 2010 om 10:09)

Eigenlijk is dat gordijn vooral een excuus om een ombouw te laten plaatsvinden zonder dat alles stilgelegd moet worden, Lowery zal er wel pas achteraf zijn wraak-'betekenis' aan gegeven hebben.

Aan Rossinifan : die opmerking ivm beter gaan afwassen tav Margo vind ik beetje misplaatst. Het is overduidelijk dat jij in het koor meezingt en dus al deze informatie van de regisseur zelf hebt meegekregen. De recensent schrijft echter vanuit wat hij ziet op het moment zelf, en zeg nu zelf, wie zou de vergezochte symboliek die Lowery hanteert nu bij een eerste visie begrijpen. Om er hier dan mee te komen kokketeren alsof je het allemaal zelf uitgevonden hebt getuigt van een beetje kortzichtigheid en komt een beetje dwaas over.

Aan Margo: doe zo voort, ik lees je blog dagelijks en waardeer ten zeerste je recensies.

Yours Truly

Stefan Verheyen (maandag 20 december 2010 om 20:03)

De handgebaren had ik op het einde pas echt door en dat vond ik nog één van de beter ideeën. Het gordijn gedoe werkte eerder op de lachspieren, dan dat het voor mij bijdroeg tot de verduidelijking van de regie.

rossinifan (maandag 20 december 2010 om 10:08)

Stefan, dat gordijn. Dat stelt de glitter voor die het leven van Semiramide ooit eens was. Dit draait als het noodlot rond en komt als een soort waarschuwing voorbij. Dus ook de dubbelgangster is het verleden en de vergane glamour met datzelfde glitterding. Nog iets wat niemand snapt: de handgebaren. Die stellen dus telkens 15 voor: voor de 15 jaar later dat de vendetta gebeurd. inderdaad als je er niet naast stond wanneer Lowery zelf die dingen heeft verklaard snap je er meer dan de helft niet van. En die wat knullige uitvoering: ja ook typisch Lowery.

Ricci (maandag 20 december 2010 om 00:53)

hehehehe ben ook nog eens buiten geweest, heb ook dat rotweer getrotseerd om nog eens een goeie rossini te horen, kwam ik van een zeer kale reis thuis zeg. Het was allemaal slaapverwekkend, de regie onnozel (als je al een handleiding nodig hebt om te begrijpen wat er op scene gebeurt ben je verkeerd bezig.
Zangers bereikten niet het niveau van veteraan Zedda die geweldig was en altijd is. De mezzo was ok maar geen Dupuy, meer een oratoriozangeres dan een rossiniana. Publiek regeageerde vrij ongeinteresseerd en d'r waren veel lege plaatsen. Spijtig allemaal want de muziek is super....en dan kom ik nog eens voor een keertje buiten.
Maar kom de don carlos die ik hoorde later op de avond (rtbf) was ook een teleurstelling en da's dan de Met. Grumpy old man zeker?:):)

Stefan Verheyen (zondag 19 december 2010 om 23:23)

"de regie is soms wat onduidelijk" vat goed de productie Nigel Lowery samen.
Sommige scènes werken wel, maar meestal was er niet veel aan de regie te beleven. Waarom moet dat zwarte glinsterend gordijn telkens over de scène getrokken worden? Wat is het dramatische nut van de Semiramide-dubbelganster in de een eveneens glinsterende zwarte jas? Waarom moet je in de finale de moord op Nino nog eens uitbeelden (wat al eerder gebeurd was in de projectie tijdens "bel raggio lusinghier")? OM nog maar te zwijgen hoe lachwekkend dat dit werd uitgebeeld. Lowery is sterk in komedie, maar in tragedie is het eerder triestig.
Gelukkig dat de muzikale kant van hoog niveau was. De zangers waren goed in dit moeilijke repertoire en zij maakten er een fijne middag van. Enige minpuntje: van op het derde balkon klonk Ann Hallenberg eerder zwak in het laagste deel van de tessituur.
Ik vind het jammer dat de regisseurs dit seizoen zo tegenvallen in Antwerpen tot hier toe; de eerste drie producties kunnen met op dat vlak niet bekoren. We kijken uit naar de volgende in hoop op beterschap.

rossinifan (zondag 19 december 2010 om 22:59)

Er heeft klaarblijkelijk iemand helemaal niks van de regie begrepen en ook al slecht gekeken. Verhuisdozen? dat zijn stenen groene stenen : van het verbrokkelde paleis ( dit steld de in elkaar gevallen wereld van Semiramide voor: dat paleis heeft er dus wel mee te maken!). Met diezelfde stenen word de totem gebouwd in de tempel en word er een muur op en afgebouwd. Dit staat allemaal symbool voor semiramide die haar wereld ziet opgebouwd worden en daarna heel haar macht ziet instorten als je zelf dit niet begrepen hebt kan je maar beter gaan afwassen ipv van operarecensies schrijven. De regie is soms wat onduidelijk, maar dit is zowat het enige wat overduidelijk is en zelfs daar word de plank misgeslagen. Wat de zangers betreft: dit klopt grotendeels.