Irrelohe in Bonn

Franz Schreker komt absoluut niet voor in de lijst van de tien meest opgevoerde operacomponisten. En het aantal keer dat zijn opera Irrelohe de afgelopen decennia opgevoerd werd, is waarschijnlijk ook op één hand te tellen. Het is dan ook des te lovenswaardiger dat het Theater Bonn deze vergeten opera op zijn programma gezet heeft.

Irrelohe ging in 1924 in Keulen in première en is het verhaal van de vervloekte familie van Irrelohe. Elke mannelijke afstammeling zal ooit een vrouw verkrachten en daarna waanzinnig worden. In een vorige generatie heeft de graaf van Irrelohe op zijn trouwdag Lola verkracht. Sindsdien zint Lola's geliefde Christobald op wraak. Haar zoon Peter, die verliefd is op Eva, ontdekt dat hij ook het bloed van de Irrelohes heeft. De jonge graaf Heinrich, tevens zijn halfbroer, is ook op Eva verliefd. Eva redt Heinrich van zijn vloek. Tijdens het huwelijk duikt Peter op en wordt door Heinrich gewurgd. Ondertussen heeft Christobald brand gesticht in het kasteel Irrelohe...

Het is duidelijk dat Irrelohe een aantal Wagneriaanse trekjes heeft (Schreker schrijft trouwens ook zijn eigen libretto's). Schreker voorziet een groot orkest met een heel luide klank en een kleurrijke orkestrale klankwereld. Er zouden verscheidene referenties naar Wagneropera's verstopt zitten in de partituur, maar die kon ik niet meteen ontdekken in de overweldigende klankstroom die uit de orkestbak van dirigent Stefan Blunier opsteeg.

De luidheid van het orkest bleek nauwelijks een probleem te zijn voor de zangers. Enerzijds omdat het orkest verslankt als gezongen wordt en anderzijds omdat het operahuis van Bonn over een aantal uitstekende stemmen beschikt. Ik was vooral onder de indruk van Ingeborg Greiner als Eva. Ze heeft een jugendlich dramatische sopraan die homogeen is over heel haar bereik.

De rol van graaf Heinrich werd gezongen door tenor Roman Sadnik. Heinrich lijkt me even problematisch te bezetten als bijvoorbeeld Siegfried. Sadnik heeft niet meteen een mooie stem, en al helemaal niet als hij er een paar hoge noten (die opvallend vaak voorkomen) moet uitpersen. Mark Morouse zingt daarentegen wel een uitstekende Peter.

De regisseur Klaus Weise verplaatst de handeling naar het platteland van een of ander oostblokland. Het is een locatie waar de tijd lijkt stil te staan, net zoals de zich steeds herhalende geschiedenis van de Irrelohe-familie. Het podium staat vol met antieke vrachtwagens, terwijl op de achtergrond het kasteel van Irrelohe boven alles uittorent.

Liefhebbers van opera-rariteiten zullen tenslotte geïnteresseerd zijn om te horen dat er van deze productie ook een CD-opname zal verschijnen.

Publicatie: zondag 14 november 2010 om 10:44
Rubriek: Opera