Marie-Nicole Lemieux in de Munt

Toen Marie-Nicole Lemieux bijna tien jaar geleden haar eerste liedrecital in de Munt gaf, was dat - als ik me niet vergis - een onderdeel van haar prijzenpakket als IMKEB-winnares. Sindsdien is ze een gevestigde liedzangeres geworden en kiest ze voor haar tweede Munt-recital met Daniel Blumenthal resoluut voor nauwelijks betreden paden in een Frans-Duits programma.

De liederen van Alma Mahler en Franz Schreker behoren bijvoorbeeld niet tot het standaardrepertoire, maar zijn zeker het ontdekken waard. Het enige probleem dat ik had met de liedkeuze is dat het een zwaarwichtig programma was. Ik heb uiteraard niets tegen een serieus programma, maar in dit geval sloop een zekere monotonie in het recital, slechts even onderbroken door Mahlers Der Erkennende.

Dat betekent echter niet dat Lemieux' vertolking monotoon zou zijn. Ze beschikt over een uitgebreid kleurenpalet en een onwaarschijnlijk dynamisch bereik van het zachtste pianissimo dat perfect draagt tot een schitterend fortissimo dat altijd vol en warm blijft klinken. In dit eerste deel van de avond vond ik vooral Schrekers Fünf Gesänge für eine tiefe Stimme een ontdekking met bijvoorbeeld een zeer expressief Die Dunkelheit sinkt schwer wie Blei.

Al deze liederen zijn ook nieuw voor Lemieux. Het zou me zelfs niet verbazen als ze ze voor het eerst voor een een publiek zong. Ze had de partituur nog altijd binnen oogbereik staan, maar moest er nauwelijks beroep op doen. Een partituur had ze niet meer nodig voor het Franse tweede deel, alhoewel daar ook een paar onbekendere werken bij waren, naast Debussy's Fêtes galantes II wat wel tot het ijzeren liedrepertoire behoort (en wat ze naar verluidt binnenkort op CD gaat zetten).

Met drie liederen van Chausson wil ze de link met de Munt benadrukken. Le temps des lilas is onvermijdelijk, maar het was La caravane dat voor mij het hoogtepunt van de avond was. In dit lied over een reiziger, die door de brandende zon van de Sahara trekt terwijl een gier boven zijn hoofd cirkelt tot hij in de verte een oase ziet, komen al Lemieux' vocale expressiemogelijkheden samen.

Het moet de eerste keer geweest zijn dat ik liederen van de Belgische componist Guillaume Lekeu hoorde. Zijn Trois poèmes verwijzen naar een fragment uit drie gedichten van respectievelijk Lamartine, Verlaine en Hugo die boven Lekeus eigen gedichten geplaatst werden. Zo verwijst het tweede lied, Ronde, naar "Les ingénus" dat we eerder in het Debussy-blokje hoorden. Dat lied lijken wel twee afzonderlijke liederen met een pianopartij die één richting uitgaat terwijl de zanglijn haar eigen weg gaat... een procedé dat Schumann bijvoorbeeld ook toepaste in zijn Das ist ein Flöten und Geigen.

Met L'invitation au voyage volgde een kanjer van een bisnummer. Wat mij betreft hadden ze gerust die liederen van Alma Mahler mogen vervangen door een brok Duparc, zo schitterend was haar uitvoering. Met Schuberts Die Forelle zorgde ze voor een lichtere afsluiter van het recital... dat opgenomen werd en ooit door klara en Musiq3 uitgezonden zal worden.

Publicatie: zaterdag 18 september 2010 om 07:39
Rubriek: Liedrecital