The threepenny opera in Edinburgh

Het Edinburgh International Festival is slechts één van de verschillende festivals in Edinburgh tijdens de maand augustus. Er is ook een boekenfestival, een kunstfestival en begin augustus een jazz&blues-festival. Maar het festival waar je - letterlijk - niet omheen kunt, is het Fringe Festival.

Het Fringe Festival overspoelt heel Edinburgh met duizenden shows verspreid over meer dan 250 locaties. Die shows komen uit alle genres, veel standup- en andere comedy, theater en dans. Maar natuurlijk ook muziek, ook klassieke muziek, opera en musical. Het zijn vaak jonge artiesten die optreden in kerken, theatertjes, pubs of hotels. Als je over de Royal Mile loopt ter hoogte van High Street word je langs alle kanten aangeklampt door de artiesten die hun show aanprijzen met folders, straattheater of die een voorproefje geven van hun show op een van de straatpodiums.

Je kan probleemloos een hele vakantie vullen met enkel deze Fringe-shows... het is gewoon een kwestie van het kaf van het koren te kunnen scheiden. De laatste dag van mijn verblijf in Edinburgh heb ik zo een reeks voorstellingen bijgewoond.

Het begon op de middag in St Mary's Cathedral met een lunchconcert van de jonge tenor Gareth Treseder en pianist Douglas Stevens. Ze brachten vooral religieuze muziek van onder andere Bach en Mendelssohn. Treseder heeft een goede middenstem, maar aan zijn hoogte en laagte is nog werk. Desalniettemin zong hij een mooie Benedictus uit Bachs Hohe Messe. Een trillende onderlip in het aanschijn van Christus' lijden tijdens Bäche von gesalznen Zähren uit Bach-kantate 21 lijkt wel dramatisch, maar kon beter achterwege gelaten worden.

Om een of andere vreemde reden zong hij ook Das verlassene Mägdlein van Hugo Wolf. In zijn intro voor het lied vertelde hij dat hij in het "Mägdlein" een parallel zag met de priester Mörike die ook opziet tegen zijn dagdagelijkse taken. Het is me echter niet duidelijk hoe hij dat kan rijmen met de tweede helft van het lied. Het moet trouwens bijna een unicum zijn dat een man dit lied zingt.

In de namiddag trok ik naar St Andrew’s and St George’s West Church voor 7 Opera Sins. Dit was een voorstelling van de Edinburgh Studio Opera. Het is een vereniging van hoofdzakelijk studenten van de Edinburgh University en is dan ook absoluut niet te vergelijken met "onze" operastudio's. Het niveau van de zangers varieert heel sterk met een paar beloftevolle uitschieters. De meeste zangers hadden wel nog problemen met hun talen, vooral dan Duits en Frans, maar ook Italiaans werd vaak met een accent gezongen.

De voorstelling was een aaneenschakeling van zeven operascènes. Het is een interessant idee om de zeven hoofdzonden als rode draad te gebruiken bij hun keuze (ze hadden natuurlijk gewoon Don Giovanni kunnen opvoeren en dan passeren de meeste hoofdzondes ook al de revue). De ene keuze was al meer geslaagd dan de andere. Een van de geslaagde was de openinsscène van Gianni Schicchi om de "Hebzucht" uit te beelden, of de scène uit Hänsel und Gretel als ze het peperkoeken huisje ontdekken ter illustratie van de "Vraatzucht". De meest aangrijpende scène - voor "Woede" - was de eerste scène uit het tweede bedrijf van Peter Grimes als Ellen Orford de kneuzingen ontdekt bij Grimes' leerjongen.

In de vooravond gaf Rainer Hersch een show rond de unieke Victor Borge in het New Town Theatre. Hij vertelt over het leven van de Deense pianist-komiek en doet hem ook na. In de klassieke Borge-stijl (inclusief het accent) speelt hij stukjes op de piano en doet zelfs Borges onnavolgbare Phonetic Punctuation. Dit was absoluut de meest professionele show die ik gisteren bijwoonde.

In de jaren '60 werd de Edinburgh University Savoy Opera Group opgericht om de operettes van Gilbert & Sullivan op te voeren. Dit jaar gaven ze een voorstelling van The threepenny opera van Kurt Weill, in de Engelse versie, in Augustine's (nog een voor de gelegenheid tot theater omgebouwde kapel). Met eenvoudige scenische middelen - zoals een paar zwarte schoolborden waarop het wisselende decor getekend werd - vertelden ze het verhaal van Mack the Knife en Polly Peachum. Ze zongen in musicalstijl op een redelijk hoog niveau. Alleen lieten sommigen zich iets te gemakkelijk verleiden tot overacting. Maar alles bij elkaar was dit een zeer onderhoudende show om mijn weekje Edinburgh af te sluiten...

Publicatie: vrijdag 27 augustus 2010 om 10:01
Rubriek: Opera