Giasone in Antwerpen

Het verhaal van de Griekse held Jason is beter bekend via de geschiedenis van Medea. Maar de opera van Giasone heeft zo goed als geen uitstaans met het gruwelijke verhaal van Medea die haar twee kinderen vermoord. In de opera van Francesco Cavalli is het een driehoeksverhouding tussen Jason, Medea en Hypsipyle waarbij de absurditeit de bovenhand haalt. Dat aspect is ook duidelijk aanwezig in de productie van Mariame Clément die de Vlaamse Opera opvoert.

Het begint al bij het overdadig decor van Julia Hansen dat er aanvankelijk nogal rommelig uitziet met veel te veel details. Maar gaandeweg blijkt het een ingenieus opgebouwd geheel te zijn met allerlei schuifdeuren, valluiken en containers waarmee de verschillende locaties van de opera op abstracte manier weergegeven worden en waaruit verschillende karakters kunnen opduiken.

In de karakterisering van die karakters wordt ook de nodige fantasie aan de dag gelegd, van Hercules als een kruising tussen weerwolf en quarterback... over de klassieke travestierol van Medea's oude voedster Delfa... tot Demo als stotterend en huppelend konijn. Giasone is een soort Don Juan die van twee walletjes probeert te eten. Dat ene walletje is de duivelse en wulpse Medea, het andere is de brave Isifile, voorgesteld als een madonna die haar twee kinderen zoogt.

Op muzikaal vlak valt er een en ander te beleven voor wie van vroege barokopera houdt. Ik hoor daar niet bij en had na een half uur al het gevoel dat ik alles al gehoord had. En na anderhalf uur grotendeels vibratoloos gezang ondergaan te hebben, hield ik het dan ook voor bekeken.

De titelrol werd gezongen door Christophe Dumaux. Deze contratenor met zijn monotoon geluid en zo goed als onbestaande expressiemogelijkheden is voor mij het klassieke voorbeeld waarom dit stemtype mij niet ligt. Zet daarnaast de Medea van Katarina Bradic en het contrast is gigantisch. Zij heeft de boeiendste rol en doet er ook vanalles mee op vocaal vlak. En als ze haar vibrato niet had moeten opbergen zou het zelfs nog expressiever geweest kunnen zijn. Robin Johannsen valt daar ergens tussenin. Het past ongetwijfeld bij de rol van Isifile, maar ze kwam nog wat braaf over... ten minste in de eerste helft van de voorstelling die ik gisteren zag.

Publicatie: woensdag 19 mei 2010 om 20:22
Rubriek: Opera