Götterdämmerung in Los Angeles

De Los Angeles Opera is al even bezig met een nieuwe Ring-productie op poten te zetten met muziekdirecteur James Conlon en regisseur Achim Freyer. Gisteren zag ik de laatste in de reeks: Götterdämmerung.

Achim Freyer heeft een heel herkenbare stijl. Het gebruik van maskers, Afrikaanse invloeden, het gebruik van een gaas waarop vage beelden geprojecteerd wordt en het gebruik van neonverlichting zijn enkele van de elementen die deze Götterdämmerung kenmerken.

Soms is zijn enscenering wat simplistisch en voorspelbaar, vooral tijdens de scène met de drie Nornen. Er staan verschillende rekwisieten op de scène, die op bepaalde momenten extra belicht worden. Zo ligt er vooraan op het podium een ruwe steen, die telkens belicht wordt als ze het over het Rijngoud hebben. Een oogbal straalt licht uit als het over Wotan gaat. Een grote bol wordt zichtbaar bij het vermelden van de ring... in de loop van de voorstelling wordt trouwens duidelijk dat de ring een lichtgevende bal is ter grootte van een tennisbal.

De voorstelling geeft vaak de indruk van een concertante voorstelling. Vooraan op het podium staan stijve kledingsstukken waar de zangers achter staan... als Gutrune, Siegfried, Gunther en Hagen zo op een rijtje staan, komt dat niet erg dynamisch over. Enkel de duo-scènes Siegfried-Brünnhilde, Brünnhilde-Waltraute, Hagen-Alberich, ... zijn inventiever.

Op basis van één opera de volledige Ring beoordelen, is uiteraard niet mogelijk. Maar op basis van de foto's die op de website van de LA Opera te zien zijn, lijkt het een samenhangende en consequente productie te zijn. In juni wordt in een heus Ring Festival drie volledige cycli opgevoerd.

Deze Götterdämmerung was sterk bezet. Enkel de twee hoofdrolspelers zongen niet meteen op niveau. John Treleaven was lichtjes rampzalig in het begin met een stem die alle richtingen uitging. Pas vanaf het tweede bedrijf had hij zijn stem echt onder controle. Hetzelfde geldt voor de Brünnhilde van Linda Watson. In het begin klonk ze zelfs klein en geraakte ze moeilijk over het orkest. Maar naarmate de voorstelling vorderde, groeide ze.

De twee half-broers Gunther en Hagen waren daarentegen van begin tot einde uitstekend. Eric Halfvarson heeft de ideale zwarte bas voor Hagen. Alan Held heeft een gigantische stem. Zijn Gunther krijgt daardoor meer autoriteit en substantie dan ik hem gewoonlijk toedicht.

Waltraute heeft maar één belangrijke scène. Michelle DeYoung, die trouwens ook de tweede Norn zong, maakte een ongelooflijk positieve indruk. Haar stem is veel groter geworden dan vroeger en was ook een van de mooiste stemmen van de avond. Alberich is echt een kleine rol in Götterdämmerung, maar Richard Paul Fink zingt deze rol op indrukwekkende wijze... met een timbre waarmee ik me hem ook als Wotan kan voorstellen.

Publicatie: maandag 26 april 2010 om 05:17
Rubriek: Opera