Il Grand' Inquisitor

Wozzeck in München

Dit weekend worden drie 20e-eeuwse opera's opgevoerd in het Nationaltheater van München. Het zijn drie relatief nieuwe producties die de afgelopen maanden in première gingen onder het intendantschap van Nikolaus Bachler, de opvolger van Peter Jonas. Gisteren stond Wozzeck op het programma in een enscenering van Andreas Kriegenburg en met Lothar Koenigs als dirigent.

Kriegenburg heeft een duidelijke enscenering gemaakt. Om te beginnen plaatst hij de handeling in de juiste tijd, in de eerste helft van de 19de eeuw. Hij maakt ook een duidelijk onderscheid tussen Wozzeck, Marie en hun kind enerzijds en de rest van de gemeenschap anderzijds. Wozzeck en Marie lijken wel de enige normale personen te zijn. Met al de anderen is wel iets mis op fysisch vlak... van de vetkwabberige Hauptmann, de gebochelde Andres, een Doktor die met haken en ogen aan elkaar hangt tot een Margret met haaruitval, alsof ze chemo-therapie volgt.

Interessant is ook dat het kind relatief oud is en in veel scènes bewust aanwezig is. Hij blijkt ook goed te weten wat er aan de hand is tussen zijn ouders... zo schrijft hij het woord "papa" op de muur als Wozzeck op een bepaald moment tegen de muur zit, maar Marie krijgt het label "hure" mee. Hij blijft op het einde van de opera ook als enige over met een mes in zijn hand, waarmee de vraag onbeantwoord blijft of hij een getraumatiseerde toekomst of helemaal geen toekomst heeft.

Water is letterlijk alomtegenwoordig. Heel het podium staat onder water, wat voor een aantal mooie effecten zorgt. Alle buitenscènes spelen zich in dat water af. Daarboven hangt een kamer voor de andere scènes en is tegelijkertijd Marie's en Wozzecks huis als bijvoorbeeld het kabinet van de Doktor waar hij zijn experimenten uitvoert.

Met Michael Volle heeft de Bayerische Staatsoper een geëngageerde Wozzeck gevonden. Zijn inleving is totaal, waardoor hij bij het groeten na de voorstelling nog altijd in zijn rol lijkt te zitten. Marie is ook een goede rol voor Waltraud Meier. Ze combineert de nodige tederheid voor haar kind met staalharde noten voor de dramatische momenten. De Tambourmajor lijkt een haast onzingbare partij, zelfs voor een Wagnertenor als Endrik Wottrich.

Publicatie: zaterdag 17 april 2010 om 08:17
Rubriek: Opera