Elizabeth Watts in Gent

In 2007 won de Britse sopraan Elizabeth Watts de Rosenblatt Liederprijs tijdens de prestigieuze zangwedstrijd "Cardiff Singer of the World". Tenzij ik ergens een optreden over het hoofd gezien heb, heeft het drie jaar geduurd eer een Belgische concertzaal haar naar België haalde. Die eer viel te beurt aan de Gentse Handelsbeurs, waar ze vandaag een liedrecital bracht met Roger Vignoles aan de piano.

Het jaar na Cardiff hebben ze ook een Schubert-CD uitgebracht, die me niet helemaal kon overtuigen. Maar nu ik Elizabeth Watts eens live meegemaakt heb, kan ik begrijpen waarom ze die Liederprijs gekregen heeft. Ze is een ongelooflijk expressieve en communicatieve zangeres met een uitstekende uitspraak. Bij elk lied is het duidelijk dat ze het lied van alle kanten onderzocht heeft en dat ze een duidelijk beeld heeft gevormd van hoe ze het wil zingen en vertolken... en ze kan die ideeën dan ook nog eens volledig naar voor brengen.

Haar "visuele" vertolking is wel al te vaak nog overdreven plastisch, vooral bij de beschrijvende liederen of liederen met een grappige ondertoon, zoals Die Forelle of Die Männer sind méchant waarmee ze het Schubertgroepje respectievelijk begon en eindigde. Dat ze al die extra gezichtuitdrukkingen niet nodig heeft, was duidelijk in de andere Schubertliederen. An den Mond was een van de liederen op haar Schubert-CD die ik wel geslaagd vond en haar live vertolking was even meeslepend en doorleefd met veel dramatiek. Dit lied alleen al was de verplaatsing naar Gent waard. Maar ook Nacht und Traüme was uitstekend met een zuivere stembeheersing en mooie lange bogen.

Dat ze heel ver durft gaan in haar vocale expressie, toonde ze in de Drei Lieder der Ophelia. Ze schrikt er niet voor terug om de lelijke klanken van Guten Morgen, 's ist Sankt Valentin af te wisselen met de witte tonen van Sie trugen ihn auf der Bahre bloss. Puristen vinden dit misschien maar niets, maar liederen komen soms pas echt tot leven op deze manier... zeker liederen van Richard Strauss. Vooraf had ze nog een aantal bloemenliederen van Strauss gezongen, die haar ook naar haar hoog register brachten. In de hoogte klinkt ze ook mooi homogeen, enkel op de allerhoogste noten zit soms wat ruis.

Na de pauze stonden twee jarige componisten op het programma. Van Samuel Barber, die vorige week 100 jaar zou geworden zijn, brachten ze zijn Hermit Songs. Hugo Wolf zou vorig weekend 150 geworden zijn en van hem hadden ze een aantal liederen uit het Italienisches Liederbuch gekozen.

Bij de Barber songs wisselden ingetogen vertolkingen van Saint Ita's vision af met grappige liederen als The monk and his cat (ze slaagde er op een of andere manier in om toch ergens een miauw-klank in te voegen) om met The desire for Hermitage als in gebed verzonken te eindigen.

Van de Wolf-liederen had ze vooral de lichtvoetigere uitgekozen. Een van die liederen wil ik even aanhalen, met name Mein Liebster hat zu Tische mich geladen. In master classes hoor ik soms dat een zanger zich moet voorstellen of moet bedenken wat er gebeurd is vooraleer het lied begint. In dit lied paste Elizabeth Watts die "truuk" op passende wijze toe. Voor ze begint te zingen is het duidelijk dat ze zich verheugt op de uitnodiging van haar liefste... maar al snel stapelen de ontgoochelingen zich op om in pure frustatie en woede te eindigen.

Er volgden nog twee bisnummers... Sure on this shining night van Barber en Ständchen van Strauss. Daarmee besloten ze een zeer geslaagd liedrecital van een veelbelovende jonge sopraan die nu reeds een heel boeiende liedzangeres is en enkel nog kan groeien als ze zich in de toekomst hopelijk wat meer zal intomen.

Publicatie: donderdag 18 maart 2010 om 00:07
Rubriek: Liedrecital