La sonnambula in Parijs

Het is nauwelijks te geloven, maar blijkbaar is de La sonnambula die momenteel in Parijs te zien is een première voor de Opéra national de Paris. Het is weliswaar een bijna tien jaar oude productie uit de Wiener Staatsoper, maar beter laat dan nooit. De zangers brengen samen met dirigent Evelino Pidò belcanto van het hoogste niveau.

De regisseur Marco Arturo Marelli laat de handeling afspelen in de lobby van een Zwitsers hotel. De besneeuwde bergtoppen zijn zichtbaar door de grote vensters. Amina is een van de kamermeisjes die op het punt staat te trouwen met haar Elvino. Haar slaapprobleem brengt haar niet tot de slaapkamer van de graaf, maar ze ontwaakt in de lobby onder zijn jas... waardoor bij Elvino de jaloerse gevoelens hoog oplaaien. Uiteindelijk geraakt alles opgelost en eindigt Amina bovenop een tafel aanbeden door iedereen als een diva...

Die Amina is uiteraard Natalie Dessay, eveneens aanbeden in Parijs... en niet zonder reden. Haar uitlatingen dat ze liever wil acteren en het zingen er maar bij neemt, staan haar niet in de weg om toch een mooie prestatie neer te zetten. Ze acteert niet zo hectisch als in andere producties, maar brengt rust in al haar aria's.

Op een paar raspende tonen na waar ze doorheen zingt, is haar "Care compagne" een voorbeeld van een homogene lijn, zuivere coloratuurloopjes en glasheldere topnoten. Haar grote slaapwandelscène is meer van hetzelfde. Tegen dat ze bij "Ah! non credea mirarti" aanbelandde, hing heel de zaal aan haar lippen en kon je een speld horen vallen (enigszins gecamoufleerd door iemand die net op dat moment zijn longen probeerde uit te hoesten). Het slotdeel, "Ah! non giunge", was de kers op de taart.

Op zo mogelijk nog hoger niveau zingt Michele Pertusi. Hij zet al zijn belcanto-kwaliteiten in om van Graaf Rodolfo een broertje van Don Giovanni te maken. Er komt gewoon geen einde aan het legato waarmee hij "Vi ravviso, o luoghi ameni" zingt.

Javier Camarena is een naam om te onthouden. Deze Mexicaanse tenor zingt Elvino met een aantrekkelijke stem en een indrukwekkende stembeheersing. De coloraturen vloeien moeiteloos en homogeen over zijn volledig stembereik. Daarenboven maakt hij intelligent gebruik van de afwisselingen piano-forte, zonder zijn hoge noten nodeloos uit te melken.

Publicatie: zondag 7 februari 2010 om 09:54
Rubriek: Opera