Cheryl Studer in Gent

Gisteren was het de vierde donderdag van november en dan viert men in de VS traditioneel "Thanksgiving". Men zou bijna geloven dat het geen toeval is, dat de Vlaamse Opera net op die dag twee Amerikanen ten tonele voert voor een liedrecital... de sopraan Cheryl Studer en Ivan Törzs, de huidige chef-dirigent van de opera.

Het programma was op het eerste zicht een goede mengeling van enerzijds overbekende (Brahms en Strauss) en anderzijds relatief onbekende (Verdi en Barber) liederen. Maar Cheryl Studer slaagde er toch in om ook de bekende liederen onherkenbaar te mutileren. Dankzij uitbundig vocaal spierballengerol werd de zaal van de Gentse opera al snel herschapen in een zweterige trainingszaal, die niet zou misstaan hebben in een van de Rocky-films.

Voor de opwarmoefeningen wierp ze zich op Verdi. Met veel luid en ongenuanceerd zingen, en het occasioneel onderduiken in haar borststem, duwde ze elke verfijning uit Verdi's Romanze de kop in. De knipoog in Stornello was bijvoorbeeld ver te zoeken.

Met dezelfde overgave verpletterde ze nadien vier liederen van Brahms. Die Mainacht is een van de meest geliefde liederen van Brahms, maar met Studers gezwollen benadering vliegt ook hier weer het bloed in het rond. Von ewiger Liebe is nog zo'n "meezinger". Maar als dat van meet af aan forte gezongen wordt, dan blijft er niet veel ruimte over om op te bouwen tot het eerste hoogtepunt van het lied. Ook de stuwing die uitgaat van de onderliggende piano-begeleiding om tot die climax te komen, gaat zo totaal de mist in.

Met de liederen van Barber was het even terug rustig. Ze bleek zowaar toch enige nuance te kunnen tonen. Maar dat was slechts stilte voor de storm. Richard Strauss vraagt ook veel lawaai en bombast, moet ze gedacht hebben. Liederen als Allerseelen en Befreit waren onherkenbaar. Zelfs - het normaal gesproken hemelse - Die Nacht werd op een hoopje geveegd.

Om een of andere onbegrijpelijke reden was het publiek dol enthousiast en kon het zijn geluk niet meer op toen het als bisnummers eerst Dich, teure Halle en nadien een verschrikkelijke Io son l'umile ancella voorgeschoteld kreeg. Om in de sfeer van Thanksgiving te blijven, sloten ze af met een Copland-bewerking van Simple gifts.

In de VS hebben ze hier ook een woord voor... "camp".

Publicatie: vrijdag 28 november 2003 om 20:33
Rubriek: Liedrecital