Juliane Banse in deSingel
Juliane Banse is heel het weekend te gast in deSingel. Vrijdag bracht ze samen met pianist Martin Helmchen een liedrecital. De rest van het weekend nam ze de conservatoriumstudenten onder handen tijdens een master class.
Juliane Banse is, naar mijn onbescheiden mening, een van de schitterendste liedzangeressen van het moment. Maar dat lijken de meeste inwoners van Antwerpen en omstreken niet te beseffen... hoe is het anders te verklaren dat de verkleinde zaal van deSingel voor amper een derde vol zat. Maar die magere opkomst liet ze niet in haar hart komen en haar recital was dan ook genieten van begin tot eind. Ze begon en eindigde met Schubert, tussenin had ze een aantal Franse liederen uitgekozen.
Met haar glanzende stem, gloedvolle vertolkingen en technische perfectie is Juliane Banse een unieke zangeres die elk lied tot leven brengt. Opvallend aan haar programmakeuze is dat ze elk groepje liederen besloot met een rustpunt in plaats van met een gemakkelijke applaustrekker.
Het eerste groepje bestond uit de bekende Mignon-liederen. De bekendste twee liederen zijn Kennst du das Land en Nur wer die Sehnsucht kennt en dat zijn dan ook de logische afsluiters. Maar ze eindigde daarentegen met So lasst mich scheinen. Het meest indrukwekkende Mignon-lied was echter Heiss mich nicht reden. Heel haar dynamisch bereik gooit ze in de strijd met een stralende forte "Und nur ein Gott" om dat meteen te laten volgen door een piano "vermag sie aufzuschliessen"... een technisch hoogstandje met een ontroerend effect.
Haar afsluitende Schubertgroep bestond ook volledig uit het ijzeren repertoire met overwegend nacht- en avondliederen. Zo hoorden we een gevarieerde Der Wanderer an den Mond, een ontroerende Die Liebe hat gelogen of Im Abendrot als een spiritueel slotlied.
Voor vier liederen van Liszt had ze een keuze gemaakt uit zijn Frans oeuvre. In die liederen kan de virtuositeit al snel de bovenhand halen. Juliane Banse heeft uiteraard geen problemen met de technische uitdagingen van die liederen en laat bijvoorbeeld in Oh, quand je dors de homogeniteit van haar stem over haar volledig bereik horen. Maar het blijven nog altijd liederen en geen mini-opera-aria's.
Charles Koechlin is een iets minder bekende componist. Banse heeft een paar jaar geleden een aantal van zijn liederen op CD gezet in hun orkestversie. Ik was niet echt onder indruk van die liederen, maar nu ik een paar ervan in deSingel gehoord heb, vind ik de pianoversie een stuk boeiender met de contrasten van Clair de lune of het etherische Aux temps des fées.
In het weekend wachtte ze in de Kleine Zaal een tiental conservatoriumstudenten op voor een master class. Ik vind het op zich al onbegrijpelijk dat ik de avond ervoor geen enkele van die studenten op het recital gezien had. Het kan toch niet dat zangstudenten enkel vertrouwd zijn met zangers als Bartoli, Netrebko en Fleming, dat ze zo'n kans laten voorbijgaan.
De studenten blijken ook nog niet echt rijp voor een master class van iemand van het kaliber van Juliane Banse. Ze moet zich nodeloos beperken tot technische raadgevingen en ze komt nauwelijks toe aan interpretatie. Ik ben er zeker van dat een en ander wel zijn nut heeft gehad voor die studenten, maar daarvoor moet je Juliane Banse niet laten opdraven.
Verschillende studenten zaten dan ook nog eens onder elkaar te babbelen tijdens de master class... maar wat wil je, als zelfs de coördinator van het Conservatorium met de liedklasdocente zit te praten tijdens Banses uitleg en ongeneerd binnen en buiten loopt. Het getuigt allemaal van heel weinig respect. Het zou me niet verbazen dat deze ervaring, samen met de magere opkomst voor haar recital, ertoe leidt dat het nog lang zal duren eer we Juliane Banse weer eens in België te horen zullen krijgen.
Publicatie: zondag 6 december 2009 om 10:21
Rubriek: Liedrecital